De petitionaris heeft haar studie Mediarecht afgerond en wacht op haar cijfer. Tijd voor een overzicht van gerechtelijke dwalingen die fototrollen gebruiken om mensen onder druk te zetten en te laten betalen.
Op eigen naam schade vorderen
Ik zie steeds meer blafbrieven namens grote partijen als ANP, Reuters, AFP en Alamy. Partijen die op eigen naam schade vorderen en waar de fotograaf zelf vermoedelijk geen cent van ziet.
Nieuw voor mij was dat Copytrack namens DPG Media meer dan duizend brieven in één week verstuurt. Vermoedelijk blijven de ‘boetes’ van DPG Media onder de € 500,- en die worden niet aan mij voorgelegd, vandaar dat ik het niet wist.
DPG Media krijgt weliswaar een vrijwel onbeperkte licentie van de fotograaf, maar fotografen behouden hun auteursrecht en dragen het niet over.
Helaas vragen gedupeerden zelden naar bewijs dat eisers gerechtigd zijn om op eigen naam schade te vorderen en moet ik de eerste kantonrechter nog tegenkomen die geen genoegen neemt met een bewijsaanbod. Een bewijsaanbod dat tegenwoordig bijna standaard is terwijl de wet voorschrijft dat alle bewijsmiddelen bij dagvaarding moeten worden overlegd, de substantiëringsplicht, art. 111.3 Rv.
Vraag je wél naar bewijs, dan win je.
Verwijtbaarheid
De term diefstal voor een onopzettelijke inbreuk is ongepast. Diefstal is een misdrijf, daar doe je aangifte van en dat valt onder strafrecht. Fototrollen willen geen straf maar schadevergoedingen. Ze beschuldigen je van een onrechtmatige handeling. Dat is geen misdrijf, je dient enkel schade te vergoeden en het valt onder civielrecht.
Een inbreuk moet verwijtbaar zijn om voor schadevergoeding in aanmerking te komen. Cruciale vraag is of jij wist, of redelijkerwijs had kunnen weten dat je rechten schond. Voor foto’s die automatisch verschijnen via een feed of een link die je deelt is de uitgever aansprakelijk. Voor foto’s die een ander plaatst de ander. En bij foto’s die anoniem zijn uitgegeven kun je mijn inziens niet verwachten dat je voor niet-commercieel gebruik uitgebreid onderzoek doet naar de rechthebbende.
Bij deze recente zaak zou ik zelf ingezet hebben op verwijtbaarheid.
Naamsvermelding
Alleen de fotograaf zelf heeft recht op naamsvermelding en op schadevergoeding voor het ontbreken van naamsvermelding. Het is een persoonlijkheidsrecht dat niet overgedragen kan worden. Een werkgever, een uitgever, opdrachtgever of rechtenbeheerder heeft geen recht op naamsvermelding, noch op schadevergoeding voor het ontbreken ervan. Daar is duidelijke jurisprudentie over.
Zo heeft Roel Dijkstra geen recht op schadevergoeding wegens ontbreken naamsvermelding bij de beroemde foto’s van Bokito.
Het recht op naamsvermelding vervalt zodra de foto met toestemming van de fotograaf zonder naamsvermelding is uitgegeven. Een aantal partijen geven bewust foto's anoniem uit om vervolgens blafbrieven te versturen.
Onderbouwing schade
De wet gaat uit van daadwerkelijke schade. Schadevergoedingen zijn zelden deugdelijk onderbouwd en rechters gaan ondanks gemotiveerde betwisting vaak mee in de opgeklopte bedragen. Fototrollen gebruiken dat om hoge bedragen af te dwingen.
Helaas vragen gedaagden zelden naar bewijs van het tarief dat ten tijde van de inbreuk gold. Rechter schat dan het tarief of sluit aan bij de tarieven van Stichting Beeld Anoniem of bij tarieven uit eerdere jurisprudentie.
Het door professionals vaak gegeven advies, betaal het normale tarief met een kleine opslag, raad ik ten zeerste af. Je verhoogt mijn inziens de kans dat ze je voor de rechter slepen. Je betwist immers niet dat zij gerechtigd zijn èn erkent verwijtbaar gehandeld te hebben.
Fotograaf zonder blafjurist
Het gevolg van de toenemende hoeveelheid blafbrieven voor partijen die de rechten niet hebben is dat het voor de fotograaf met een serieuze claim steeds lastiger wordt om zelf zijn rechten te handhaven.
Waardeer het als de fotograaf zelf contact opneemt en probeer het zonder tussenkomst van een jurist op te lossen. Voor beide kanten lopen de kosten anders snel op.
Mijn advies als de fotograaf je zelf benaderd is zonder enige discussie een billijke schadevergoeding over te maken. Voor een particulier, kleine stichting of sportvereniging €25 tot €50,-. Voor commercieel gebruik €100 tot €250,-.
Nieuwe afleveringen Kafka
Tot slot, de serie artikelen op LinkedIn over mijn ervaringen met de overheid is aangevuld met deel 4 over Rechtbanken en deel 5 over de Nationale Ombudsman.
Nog een lange weg te gaan. Promoot de petitie en deel je ervaringen met fototrollen online.
Groet!
De petitionaris
nvt.
Allereerst wil ik iedereen heel hartelijk bedanken voor het ondertekenen van deze petitie. Omdat Marjon Moed enkele dagen nadat ik deze petitie on line had gezet een soortgelijke petitie startte, zocht ik contact met haar omdat alleen wel oké is, maar je samen sterk staat.
Het idee was de petities gezamenlijk aan te bieden aan de Tweede Kamer. Als BN'er wist Marjon in het voorjaar 2021 enorm veel aandacht voor de positie van alleenstaanden te genereren, met als gevolg dat de door haar gestarte petitie een enorm succes werd. Die petitie loopt nog altijd. Iedereen die de door mij gestarte petitie heeft ondertekend maar niet die van haar, raad ik aan dat alsnog te doen. Het is mij onbekend of zij nog overgaat tot het aanbieden ervan
Ook tijdens de Balkan oorlog werden moedwillig ziekenhuizen in puin geschoten. De artsen van een kinderkankercentrum vroegen en kregen hulp.https://leiden.courant.nu/issue/LD/1993-10-05/edition/0/page/18 Zo zinvol is deze aktie dus blijf delen en tekenen .
Citaat: "Al langer nieuwsgierig naar de plannen over de verhuizing van de Cuijkse bieb naar de schouwburg, ben ik dan donderdagavond toch maar eens achter de laptop gekropen en heb ik aandachtig geluisterd naar het debat hierover. Stomverbaasd was ik dat er niet méér argumenten waren om de bieb de schouwburg in te halen.
Nieuwsgierig ook naar hoe dit er dan uit zou zien, ben ik maar eens op onderzoek uitgegaan. Op locatie van de huidige bibliotheek. ‘Waar kan ik de plannen voor de verhuizing van de bieb naar de schouwburg vinden?”
Na goedkeuring door het petitie loket staat de petitie nu ook op de Nissewaard Petitie pagina van de gemeente Nissewaard. Hier staan nu 27 petities op.
De petitie is ook aangemeld bij Spieke.nl.
Dit is de lokale nieuws site die ook via facebook de petitie zou kunnen publiceren.
Vandaag 26 september zijn we ook begonnen met het rond brengen van pamfletten met daarin de vraag aan de bewoners in onze omgeving de petitie te ondersteunen door deze petitie te tekenen.
Volgens het Groenbeleidsplan 2014-2023 is het een grijze wijk en zou het zonde zijn als er meer groen weg gaat, zie link naar groen beleidsplan..
Voor de crowdfunding ter financiering van ons beroep en deskundigen-advies daartoe bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State staat opnieuw een ING betaalverzoek actief, waar u, als u wilt, doneren op de bankrekening van de Stichting Buurtorganisatie 1018, die als 'bank' fungeert bij de crowdfunding:
https://www.ing.nl/particulier/betaalverzoek/index.html?trxid=hC7ZuKXkZqQ3sufQXKjZYEFa3C5GHToA
Doet u een liever donatie via een eigen overboeking, maakt u dit dan s.v.p. over naar bankrekening NL65 INGB 0006526271 ten name van Buurtorganisatie 1018 onder vermelding van 'crowdfunding Hoogte Kadijk'.
Hartelijk dank voor uw hulp!
Ik heb meer uitgezocht over de link tussen ziektekiemen uit de intensieve veeteelt enerzijds, en biologische wapens anderzijds. Want een wapen, daar zit toch agressie achter?
Inderdaad maakt het internationale verdrag tegen biologische wapens een verschil tussen biologische agentia en wapens; biologische agentia zijn de ziektekiemen in hoeveelheden die in mens, dier of plant zorgen voor ziekte en/of dood. En die worden door dit verdrag verboden, ongeacht wat een mens ermee zou willen doen.
Het verbod gaat over de ontwikkeling (inclusief evolutie), de productie (inclusief vermeerdering in een dier), het in voorraad hebben en verwerven van biologische agentia. De enige situatie waarin zulks is toegestaan is als er een expliciet verdedigend, profylactisch of ander vreedzaam doel achter steekt. Dat is niet het geval met ziektekiemen uit de intensieve veeteelt (er is geen doel voor de ziektekiemen, en het hele proces is onmogelijk als vreedzaam te verdedigen -- daarvoor veroorzaakt het te veel ophef).
De manier waarop het verdrag dit verbiedt is door van elk ondertekenend land (en dat zijn praktisch alle) te verlangen dat ze in hun jurisdictie alles doen wat nodig is om deze zaken te verbieden en verhinderen. Nederland heeft maar een deel van het internationale verdrag tegen biologische wapens omgezet in een uitvoeringswet. Dat betekent dat onze overheid nog niet alle verplichtingen heeft doorgevoerd die bij de uitvoering van dit verdrag horen. Ik vermoed dat dit in veel meer landen speelt.
5 Weken geleden heb ik LNV verzocht de wetgeving uit te breiden om aan het internationale verdrag te voldoen. Daarmee wil ik ze uitlokken een afwijzende beslissing te nemen, vermoedelijk onderbouwd met de redenatie achter de uitvoeringswet. Die zegt namelijk dat het wel goed genoeg is zonder vergunningenstelsel. Dat heeft alleen wel tot gevolg gehad dat in veehouderijen dingen gebeuren die microbiologen, door hun grondige kennis van zaken, nooit buiten een hermetisch afgesloten lab zouden doen. De losse gang van zaken in de Nederlandse uitvoeringswet is ontstaan rond 1980, toen infectieziektes praktisch uitgebannen waren, en dus geen (politieke) reden tot zorg gaven. Nu is die situatie heel anders.
De ziektekiemen uit intensieve veelteelt zijn pas later ontstaan, en je kunt ze gestaag zien stijgen als je in CBS statline de infectiedoden sinds 1980 in een grafiek laat tekenen. Ga je tot 1900 terug dan kun je ook zien hoe dit probleem eerst dankzij hygiëne en antibiotica enorm zijn teruggebracht, wat de relaxte houding in 1980 begrijpelijk maakt. De laatste 40 jaar verliezen we echter stelselmatig terrein, en dat komt bijna alleen door onze onnatuurlijke omgang met dieren.
Ziektekiemen en hun evolutie in intensieve veeteelt vallen glashelder onder de definitie van biologische agentia, maar worden niet verboden, laat staan verhinderd, onder de uitvoeringswet in Nederland. Dit betekent dat op elke afwijzende beslissing op mijn LNV-verzoek sowieso redenatiefouten kunnen worden gevonden die een vervolg als bezwaarprocedure kunnen voeden. De redenatiefouten zullen zitten in de omzetting van het internationale verdrag naar de Nederlandse uitvoeringswet. De discussie loopt dan waarschijnlijk uit op een juridische kwestie (welke regels gaan voor?) en wordt vroeg of laat doorgezet naar een beroepsprocedure bij de bestuursrechter. Een rechter doet uitspraken op grond van de logica van wetten en jurisprudentie, waarbij ruimte voor interpretatie door een rechter wordt gewogen op grond van maatschappelijke ontwikkelingen, ook als die een huidige werkwijze torpederen. Een rechter zal, binnen de grenzen van de wet, altijd naar redelijkheid besluiten. De partijen (in dit geval burgers, bedrijven en de overheid) hebben het daar maar mee te doen, want de rechter bepaalt de balans tussen de verschillende belangen.
Het interessante is dat bijna elk land hetzelfde verdrag heeft ondertekend, en dat daarin voorzieningen zijn getroffen waarmee landen elkaar kunnen wijzen op tekortkomingen in de naleving. Ofwel, dit kan het begin zijn van een heel andere omgang met dieren over de hele wereld. Een verandering die achteraf bezien logisch zal lijken, maar wel van mensen verlangt om andere gewoontes te ontwikkelen. Niet 21 maaltijden met vlees en kaas per week, bijvoorbeeld. Smakelijke alternatieven zat, maar het was nooit nodig hierover na te denken. Nou ja, het moet er toch eens van komen denk ik, de tegendruk is zo groot dat het linksom of rechtsom zal barsten. Minder mensen of minder consumptie per persoon, dat zijn ongeveer de opties die we hebben. Conserveren van wat we nu doen is onmogelijk, want we verbruiken veel meer dan wat de Aarde ons kan leven, en Nederland zit ook nog eens ver boven het wereldgemiddelde.
We zien wel vaker dat de overheid op rechtszaken aanstuurt. Ik vind dat enigszins ondankbaar, maar ik snap wel dat een ambtenaar andere prioriteiten toekent aan de uit te voeren regels. Daarin zijn opvattingen van een burger ondergeschikt aan politieke besluiten en wetten, en die zijn weer ondergeschikt aan uitspraken van een rechter. Het idee van een bestuursrechter is dat de verhoudingen ten gunste van burgers kunnen worden bijgesteld in gevallen waarin dat redelijk is. Dat is de trias politica in vol ornaat.
Uiteindelijk zijn het wel de politici die wetten opstellen om te voldoen aan de algemene eisen die een rechter oplegt. Dat voorkomt dat de rechter absolute macht krijgt, en zo blijft de macht in balans. Ik heb in mijn verzoek aan LNV suggesties gedaan voor een oplossing die voor iedereen beter uitpakt, zowel voor burgers (betere gezondheid, goedkopere plantaardige voeding doordat het inefficiënte pad via dieren terugloopt) als voor boeren (kleinschaliger, minder productie tegen een hogere marktprijs, daardoor meer zekerheid van voortbestaan en minder risico op verplichte ruimingen). Ik heb als haalbaarheidstoets een aanzet gemaakt voor een vergunningenstelsel dat stabiele processen zoals yoghurt en bierbrouwen vergunningsvrij houdt, maar dat dingen die nu problemen veroorzaken aan een vergunningsplicht onderwerpt, en de noodzaak om verantwoording af te kunnen leggen op basis van methodes van bewezen veiligheid, lettend op dingen als schaal, intensiteit en vaccinatiebeleid. Het zal me niet verbazen als alles soepeler werkt naarmate het dichter bij natuurlijke principes blijft, maar het kan best dat onderzoek manieren vindt om veilig intensief te werken. Overigens wil ook LNV op termijn kleinere duurzame cycli voor alle resources, of het nou stikstof, mest of water betreft. Ze noemt in haar toekomstvisie Permacultuur en Agroforestry als voorbeelden. De toegevoegde waarde van strakkere naleving van het verdragen tegen biologische wapens introduceert nieuwe spelregels met een bijbehorende marktwerking, en de hogere bedrijfszekerheid voor boeren lijkt me alleen maar gunstig bijdragen aan zo'n toekomstplan.
De taak voor de overheid zal zijn om die nieuwe spelregels op te stellen. Dat kan enerzijds van politici gevraagd worden via petities, en anderzijds kunnen randvoorwaarden worden gesteld vanuit het bestuursrecht. Ik denk dat die routes elkaar versterken.