De petitionaris heeft haar studie Mediarecht afgerond en wacht op haar cijfer. Tijd voor een overzicht van gerechtelijke dwalingen die fototrollen gebruiken om mensen onder druk te zetten en te laten betalen.
Op eigen naam schade vorderen
Ik zie steeds meer blafbrieven namens grote partijen als ANP, Reuters, AFP en Alamy. Partijen die op eigen naam schade vorderen en waar de fotograaf zelf vermoedelijk geen cent van ziet.
Nieuw voor mij was dat Copytrack namens DPG Media meer dan duizend brieven in één week verstuurt. Vermoedelijk blijven de ‘boetes’ van DPG Media onder de € 500,- en die worden niet aan mij voorgelegd, vandaar dat ik het niet wist.
DPG Media krijgt weliswaar een vrijwel onbeperkte licentie van de fotograaf, maar fotografen behouden hun auteursrecht en dragen het niet over.
Helaas vragen gedupeerden zelden naar bewijs dat eisers gerechtigd zijn om op eigen naam schade te vorderen en moet ik de eerste kantonrechter nog tegenkomen die geen genoegen neemt met een bewijsaanbod. Een bewijsaanbod dat tegenwoordig bijna standaard is terwijl de wet voorschrijft dat alle bewijsmiddelen bij dagvaarding moeten worden overlegd, de substantiëringsplicht, art. 111.3 Rv.
Vraag je wél naar bewijs, dan win je.
Verwijtbaarheid
De term diefstal voor een onopzettelijke inbreuk is ongepast. Diefstal is een misdrijf, daar doe je aangifte van en dat valt onder strafrecht. Fototrollen willen geen straf maar schadevergoedingen. Ze beschuldigen je van een onrechtmatige handeling. Dat is geen misdrijf, je dient enkel schade te vergoeden en het valt onder civielrecht.
Een inbreuk moet verwijtbaar zijn om voor schadevergoeding in aanmerking te komen. Cruciale vraag is of jij wist, of redelijkerwijs had kunnen weten dat je rechten schond. Voor foto’s die automatisch verschijnen via een feed of een link die je deelt is de uitgever aansprakelijk. Voor foto’s die een ander plaatst de ander. En bij foto’s die anoniem zijn uitgegeven kun je mijn inziens niet verwachten dat je voor niet-commercieel gebruik uitgebreid onderzoek doet naar de rechthebbende.
Bij deze recente zaak zou ik zelf ingezet hebben op verwijtbaarheid.
Naamsvermelding
Alleen de fotograaf zelf heeft recht op naamsvermelding en op schadevergoeding voor het ontbreken van naamsvermelding. Het is een persoonlijkheidsrecht dat niet overgedragen kan worden. Een werkgever, een uitgever, opdrachtgever of rechtenbeheerder heeft geen recht op naamsvermelding, noch op schadevergoeding voor het ontbreken ervan. Daar is duidelijke jurisprudentie over.
Zo heeft Roel Dijkstra geen recht op schadevergoeding wegens ontbreken naamsvermelding bij de beroemde foto’s van Bokito.
Het recht op naamsvermelding vervalt zodra de foto met toestemming van de fotograaf zonder naamsvermelding is uitgegeven. Een aantal partijen geven bewust foto's anoniem uit om vervolgens blafbrieven te versturen.
Onderbouwing schade
De wet gaat uit van daadwerkelijke schade. Schadevergoedingen zijn zelden deugdelijk onderbouwd en rechters gaan ondanks gemotiveerde betwisting vaak mee in de opgeklopte bedragen. Fototrollen gebruiken dat om hoge bedragen af te dwingen.
Helaas vragen gedaagden zelden naar bewijs van het tarief dat ten tijde van de inbreuk gold. Rechter schat dan het tarief of sluit aan bij de tarieven van Stichting Beeld Anoniem of bij tarieven uit eerdere jurisprudentie.
Het door professionals vaak gegeven advies, betaal het normale tarief met een kleine opslag, raad ik ten zeerste af. Je verhoogt mijn inziens de kans dat ze je voor de rechter slepen. Je betwist immers niet dat zij gerechtigd zijn èn erkent verwijtbaar gehandeld te hebben.
Fotograaf zonder blafjurist
Het gevolg van de toenemende hoeveelheid blafbrieven voor partijen die de rechten niet hebben is dat het voor de fotograaf met een serieuze claim steeds lastiger wordt om zelf zijn rechten te handhaven.
Waardeer het als de fotograaf zelf contact opneemt en probeer het zonder tussenkomst van een jurist op te lossen. Voor beide kanten lopen de kosten anders snel op.
Mijn advies als de fotograaf je zelf benaderd is zonder enige discussie een billijke schadevergoeding over te maken. Voor een particulier, kleine stichting of sportvereniging €25 tot €50,-. Voor commercieel gebruik €100 tot €250,-.
Nieuwe afleveringen Kafka
Tot slot, de serie artikelen op LinkedIn over mijn ervaringen met de overheid is aangevuld met deel 4 over Rechtbanken en deel 5 over de Nationale Ombudsman.
Nog een lange weg te gaan. Promoot de petitie en deel je ervaringen met fototrollen online.
Groet!
De petitionaris
Beste lezer, op zondag 7 mei staat de teller op 71 ondertekeningen. Dat is mooi en geeft aan dat er mensen zijn die het inrichten van 'Het Koningshuis' als vast cultuur- en geschiedenishuis wel zien zitten.
We gaan tot de 100 ondertekeningen, die we dan aan het gemeentebestuur zullen aanbieden. Dus: Zegt het voort! In ieder geval dank voor uw ondertekening!!
Op 16 mei vergadert het participatieplatform Transvaal. Ik ga daar mijn plan presenteren.
Daarna moet ik kijken of het een plek kan krijgen in het gebiedsplan van Oost
Op een website vond ik de ideale brug die Transvaal en de Watergraafsmeer kan verbinden. Een loopbrug, een wiebelbrug.
Maar wel een brug waarop je elkaar kan passeren. Ik heb ook gedacht aan een trekpontje. Maar dat lijkt me toch geen goed idee. Stel je voor dat iemand een ander wil pesten, dan zou hij het pontje in het midden van de ringvaart kunnen tegenhouden. Dat zou niet goed zijn. Deze brug zit net hoog genoeg boven het water dat er kleine bootjes onderdoor kunnen. Hij is niet heel duur. En je weet zeker dat hier geen fiets of brommer op kan
In februari schreef is stadsdeelwethouder Ivar Manuel van stadsdeel Oost een brief. Of het een goed idee zou zijn om een brug te maken over de Ringdijk zodat de kinderen van Transvaal en de Watergraafsmeer makkelijker bij elkaar op bezoek kunnen.
Op 19 april is hij bij mij thuis op bezoek geweest om over het plan te praten en de plek te bekijken waar de brug volgens mij zou moeten komen. Maar een echte brug kost heel veel geld. En een brug moet aan heel veel eisen voldoen. Een speelbrug is veel minder duur en het past eigenlijk ook veel beter bij het plan om de kinderen uit Transvaal en de Watergraafsmeer met elkaar te laten spelen
https://pauwnieuws.nl/news/689/breaking-news-aangifte-tegen-de-staat-wegens-cordon-sanitaire-is-een-feit.
Onderstaand stuk verscheen onder andere op opiniestukken.nl.
In het debat over Geenstijl/Dumpert worden adverteerders opgeroepen deze grote websites, die zich structureel schuldig maken aan vrouwen-objectivering, te boycotten.
Ter verdediging wordt de vrijheid van meningsuiting aangevoerd, want ook goede journalistiek kan immers getroffen worden door dergelijk boycotten schreef Nanninga in NRC Handelsblad op 5 mei. Ja, inderdaad is het een klassieke methode van autocratische regimes om de grote adverteerders in een land onder druk te zetten om advertenties weg te halen bij media die kritisch zijn. Ook in jonge democratieën zien we dit. Maar dat is juist een reden om af te willen van advertenties.
Beter is het te kijken naar de ‘handel in aandacht’ wereldwijd. Simpel gezegd, als consument van een medium dat met advertentie-inkomsten wordt gefinancierd ben je zelf handelswaar. Zolang er aandacht ‘ingekocht’ kan worden om door te verkopen aan adverteerders is alles geoorloofd. Nepnieuws of vrouwen-objectivering is een manier om goedkoop aandacht in te kopen. Goede journalistiek gefinancierd met reclame, zoals RTL Nieuws, is een mooie (en dure) geste van de bedrijfsleiding, maar een andere eigenaar kan dit mooie onderdeel zonder eigen advertentie-inkomsten met een pennenstreek verwijderen of veranderen.
Dat goede journalistiek mogelijk blijft zonder advertenties bewijst bijvoorbeeld nieuwkomer De Correspondent op internet. Maar ook voor de oude, kritische titels op papier in Nederland zijn de advertentie-inkomsten minder belangrijk geworden de laatste jaren. De groothandelaars in aandacht zoals Facebook en Google weten namelijk veel aandacht met slimme software weg te trekken. Dankzij grote aantallen abonnees blijven de kritische titels in Nederland overeind.
Maar ook in een land met weinig krantenabonees, zoals Frankrijk, kan een krant als Le Canard enchaîné uitstekend schandalen onthullen en toch winstgevend zijn. Juist door niet het doorverkopen van aandacht als doel te hebben worden abonnees overtuigd. Het doet er zelfs niet toe of alle abonnees wel aandacht geven, zolang ze maar betalen.
Extreem gesteld, in een kapitalisme zonder reclame, waar bedrijven aandacht voor hun producten verdienen in plaats van inkopen zal er juist een markt zijn voor journalistiek werk. Om te weten wat je moet kopen moet je er immers eerst een journalistiek product over kopen. Voor degenen die zich dat niet kunnen veroorloven is er de bibliotheek, waar professionele bibliothecarissen kunnen assisteren bij het gratis zoeken en vinden van informatie. Lokale bedrijven zijn dan ook fysiek in het voordeel ten opzichte van anonieme multinationals op grote afstand.
Om dit te realiseren moet in de boekhouding van bedrijven alle uitgaven voor het inkopen van aandacht verboden worden. Het zal het kapitalisme en de planeet verbeteren, omdat we dan zelf weer individueel koper zijn in plaats van machteloos piepende handelswaar.
Teken daarom deze petitie 'Aandacht koop je niet, aandacht verdien je'.
Kunstenaarsorganisatie BOK eist 10 verbeterpunten. Raad van Cultuur informeerde de politiek over de armoedige status van de ZZPer kunstenaars.
Onvermeld blijft dat galeries als ambassadeurs voor de hedendaagse beeldende kunst, zonder subsidie, facilitering bieden die kunst(enaars)waardig is. Met gratis entree bepalen bezoekers, bewonderaars en verzamelaars in de galeriesector wat kunst wel en wat het niet is.
De bomen (platanen) zijn helaas gekapt en er zijn andere bomen (ander soort) voor in de plaats gekomen.
Het is niet meer zo mooi als het was omdat de nieuwe boomsoort veel kleiner is..