Nieuws

Staatssecretaris Van Rijn moet ingrijpen want dit is ondoordacht slepen met bejaarden", zegt Wilna Wind van de patiëntenfederatie NPCF. Van Rijn zegt dat hij het meldpunt steunt. Hij neemt "de meldingen en de beelden die het oproept zeer serieus". De staatssecretaris wil dat de tehuizen voorzichtig omgaan met bewoners. Hij belooft dat hij daar op zal toezien. Initiatief Het meldpunt is een initiatief van de patiëntenfederatie, het Nationaal Ouderenfonds en ouderenkoepel CSO. "In het Voorjaarsakkoord is afgesproken dat de ouderenzorg verandert. Dit is simpelweg de uitvoering van die afspraken. Maar de manier waarop vind ik niet kunnen", zegt Wind. "Coördinatie ontbreekt en vaak mist een logische menselijke benadering." Ook Jan Romme van het Nationaal Ouderenfonds is geschrokken. "Ik had de indruk dat het toch allemaal zorgvuldiger ging. We kregen vooral meldingen van familieleden of naasten, dus van de grote groep ouderen die niemand heeft om voor hen te spreken weten we niet eens hoe het hen vergaat." Menselijke maat Als voorbeeld noemt Wind dat mensen een paar weken voor een verhuizing pas horen dat ze weg moeten. "Soms vragen buren of ze samen naar een ander tehuis kunnen omdat ze zo aan elkaar gehecht zijn. Die krijgen gewoon geen antwoord." Veel melders geven aan dat ze meer zeggenschap zouden willen hebben bij een verhuizing. Zo zegt een van de melders dat ze naar een tehuis moet waar geen kapel is, en dat ze daardoor niet meer naar de kerk kan. De NPCF wil dat de staatssecretaris centraal toezicht op de verhuizingen gaat organiseren. Wind: "Op de transitie Jeugdzorg is ook een toezicht autoriteit gezet. Ze moeten hier ook een orgaan met deskundigen opzetten om de boel in de gaten te houden." De Ouderenombudsman Romme vindt dat er een landelijk protocol voor het verhuizingsproces moet komen. Onzekerheid De meeste meldingen gaan over de gevolgen voor mensen als ze van de ene naar de andere locatie moeten. De meeste ouderen die verhuizen, verliezen vertrouwde sociale contacten. Ze vinden het moeilijk opnieuw te beginnen. Relatief veel meldingen gaan ook over de onzekerheid. Ouderen zien hun gebouw steeds leger staan, maar krijgen weinig informatie over hun toekomst. Dat kan tot stress leiden. In een aantal gevallen is al duidelijk dat het nieuwe onderkomen tijdelijk is, omdat de bewoners over 2 jaar weer ergens anders naartoe moeten. "Client leidend" Aad Koster van brancheorganisatie zorg Actiz benadrukt dat de voorlichting zorgvuldig moet zijn. "Gelukkig gebeurt dat meestal ook. Een verhuizing is ingrijpend, zeker voor ouderen. Soms verhuist personeel mee zodat mensen de vertrouwde gezichten houden. Dat zijn mooie voorbeelden. Maar wanneer het niet goed gaat, zoals in deze meldingen, zullen we onze leden daar op aanspreken." De wensen en keuzes van de cliënt zouden leidend moeten zijn, zegt Koster. Hij vindt ook dat het proces van sluitingen en verhuizingen te snel gaat. "Soms zouden mensen prima kunnen blijven op hun locatie in een andere huurconstructie. Maar dat moet de politiek dat wel mogelijk maken." Wat ook meespeelt, zegt Koster, is dat zorgkantoren al minder inkopen voor mensen die wel een geldige indicatie hebben. "Daardoor moeten verzorgingshuizen onnodig sluiten, met alle consequenties van dien." Van Rijn "Als iemand graag bij zijn buurman in de buurt wil blijven wonen, moet dat kunnen", zegt staatssecretaris Van Rijn in een reactie. " Zorgkantoren en aanbieders kunnen samen afspraken maken om de afbouw van plekken in een instelling zo zorgvuldig mogelijk te laten verlopen. Ouderen die nu in een instelling wonen, houden het recht op verblijf in een instelling. Niemand komt op straat te staan" , vervolgt hij. Volgens Van Rijn betekent minder mensen in een instelling ook minder instellingen. Als een instelling concludeert dat een locatie niet toekomstbestendig is en niet voldoet aan de wensen van bewoners, kan besloten worden een locatie te sluiten. "Gedwongen verhuizen is sowieso vervelend, zeker voor mensen op leeftijd voor wie de huidige locatie (nog) wel voldoet aan hun wensen. Daarbij moeten we bedenken dat het vaak zo is dat een nieuwe, andere locatie van hogere kwaliteit is dan de oude instelling die wordt gesloten", zegt Van Rijn. De staatssecretaris wijst erop dat hij vorige week met alle betrokken partijen heeft afgesproken dat de belangen van de cliënt altijd het uitgangspunt vormen van de transitie van de langdurige zorg. "Dat geldt ook bij deze verhuizingen. Daarom roep ik de zorginstellingen nogmaals op om uiterste zorgvuldigheid te betrachten, tijdig te communiceren en rekening te houden met de wensen van bewoners bij onvermijdelijke verhuizingen." Vragen of opmerkingen mail ardi.vleugels@nos.nl.  

We geven niet op.

“Dit gaat minister Crevits nog zuur opbreken”, aldus Jan Peumans (N-VA), voorzitter van het Vlaams Parlement. Op 22 maart organiseerden de actiegroepen tegen het Limburgse Spartacusplan een debat in de Standaard Boekhandel in Hasselt. Het plan voorziet drie lightraillijnen die voor een betere ontsluiting van de provincie moeten zorgen. Een daarvan is Lijn 1, de tramlijn tussen Hasselt en Maastricht. Op 11 maart ondertekende Vlaams minister van Mobiliteit Hilde Crevits (CD&V), samen met vervoersmaatschappij De Lijn, de samenwerkingsovereenkomst voor de aanleg van deze sneltramverbinding. 200 vs. 700 miljoen Enkele actiegroepen bieden echter nog hardnekkig weerstand tegen de plannen van De Lijn. Ook Jan Peumans (N-VA), voorzitter van het Vlaamse Parlement, laat zich niet onbetuigd. “Ik heb al meermaals tegen minister Crevits gezegd dat dit project haar zuur gaat opbreken. Deze tramlijn zal op niets uitdraaien: het Rekenhof geeft aanbevelingen, maar de regering legt dit naast zich neer. En ook de baas van de NMBS heeft er niets meer over te zeggen”, stelt de voormalig burgemeester van Riemst. Een eerste punt van kritiek is het kostenplaatje. De Vlaamse regering schat de totale kosten voor de aanleg van Lijn 1 op ongeveer 200 miljoen euro. Volgens Hilaire Haesevoets, voormalig bediende bij Infrabel, liggen de werkelijke kosten veel hoger. “We hebben de kosten vergeleken met soortgelijke projecten in het buitenland. Op basis van de bedragen die daar aan uitgegeven zijn, hebben we berekend hoeveel het zou kosten om hetzelfde aan te leggen op een traject van 32 kilometer, de lengte van de Spartacuslijn. Onze schatting komt uit op om en bij de 700 miljoen euro”, aldus Haesevoets. 36 minuten De Lijn belooft ook dat de tram het traject zal afleggen in zesendertig minuten, met een gemiddelde snelheid van tweeënvijftig kilometer per uur. Volgens de berekening van Haesevoets zal dat in drieënzestig minuten zijn, bijna dubbel zo lang. Vijfentwintig minuten daarvan gaan naar het afleggen van de afstand tussen de halte Hasselt Station en Campus Diepenbeek. “Ik heb dat samen met een ingenieur berekend op basis van de vrijgegeven haltes van de tram. Dat is met een gemiddelde snelheid van dertig kilometer per uur, zonder incidentele vertragingen”, zegt hij. Negatief advies “In 2011 kwam er een negatief advies van de Inspectie van Financiën boven over het Spartacusplan. Het dossier was onvolledig en niet transparant. De kostprijs was verdubbeld en de inkomstencijfers te vaag. Het geschatte reizigersaantal van 6.000 per dag berust op speculatieve gegevens. Dat advies is in de wind geslagen. De inkomsten worden overschat en de uitgaven onderschat. Het alternatief is de reactivering van de internationale spoorlijn, lijn 20”, stelt Haesevoets voor. De aanleg van de tramlijn kan voorlopig nog niet van start gaan. Eerst moeten er nog enkele juridische procedures en studies doorlopen worden. Zo is er bijvoorbeeld het milieueffectenrapport (MER) van het Vlaamse Departement Leefmilieu, Natuur en Energie. “De resultaten van de MER-studie zijn niet voorgelegd aan de inwoners van Maastricht. Ze werken nu ook een ander tracé uit dan eerst aangegeven. Ik ben ervan overtuigd dat de studie opnieuw zal moeten worden gedaan”, zegt Leo Maathuis, voorzitter van Op het goede spoor. “Let op: een goede verbinding moet er zijn. Maar we vinden dat er beter geïnvesteerd moet worden in de bussen en treinlijnen, in plaats van een veel te dure tramlijn aan te leggen”, besluit Maathuis. © 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Stef Vananderoye, illustratie: Nick Baelemans Meer info: http://www.stampmedia.be/2014/03/actiecomites-willen-tram-hasselt-maastricht-op-goederenspoor/  

Er stonden b.v beeldbepalende bomen op andere locaties of het was te ver lopen.... Er loopt nu nog een bodem procedure bij de Raad van State tegen de plaatsing.   Nogmaals bedankt voor het ondertekenen van deze petitie. Marianne en Ton Schep  

(40+ uur). Bij de afwikkeling van de echtscheiding ben ik van de ene verbazing in de andere gerold:We waren op huwelijkse voorwaarden getrouwd, die wilde ze niet afgerekend zien. (vermogen) De manier waarop ze zich gedroeg werd afgedaan met "dat doet er niet toe". (ontbreken van de schuldvraag, die in mijn ogen ook niet aan de orde is) Op mijn initiatief gestart bij een mediator, waar ze alleen maar gezegd heeft : "ik wil waar ik recht op heb". Dat leidde al snel tot weglopen toen de mediator daar geen genoegen mee nam.  Het vervolg was een situatie met 2 advocaten. Op initiatief van mijn advocaat is een "vierengesprek" geweest om te onderzoeken of er een schikking mogelijk was. Ondanks voorstellen van mijn kant , kwam daar geen ander initiatief dan "ik wil waar ik recht op heb". Of te wel: maximalisatie van haar belang door naar de rechtbank te stappen. Bij de rechtbank ben ik mijn geloof in "redelijkheid en billijkheid"in de rechtspraak verloren, net als velen met mij. Ze kreeg gratis rechtsbijstand, ik moest ruim 200 euro per uur afrekenen. Ze hoefde maar te vragen , ik moest bewijzen. Ondanks mijn herhaalde verzet kreeg ze zonder problemen voor een periode van 12 jaar een op de huwelijkse periode gebaseerde "behoefte"toegekend. Uiteindelijk is de zaak na diverse zittingen "juridisch dood" gemaakt door haar een eigen verdiencapaciteit toe te kennen van 1500 euro per maand en daarmee haar behoefte te verlagen tot het niveau van de toegekende partneralimentatie op basis van mijn draagkracht. (daarbij is ook nog een grove fout gemaakt in de berekening, in mijn nadeel,  die de rechtbank weigerde te corrigeren als zij daar niet mee instemde). In een hoger beroep had ik mijn vertrouwen inmiddels meer dan verloren.... ......Neem aan dat u begrijpt dat ik de PA die ik moet betalen betitel als "gelegaliseerde diefstal/oplichting".   Het mag u ook duidelijk zijn dat dit elke basis voor enig contact heeft weggeslagen, van een "lotsverbondenheid" ervaar ik alleen de maandelijkse betaling nog. Ook de kinderen hebben flink geleden onder dit jarenlange gevecht. Voor hen is er geen enkel uitzicht op een toekomst waarin de omgang met hun vader en moeder niet voor problemen zal zorgen. Zij zijn de werkelijke slachtoffers! Het mag u dan ook duidelijk zijn dat ik in 2010 aangenaam verrast was dat dit onrecht eindelijk publiciteit en politieke aandacht kreeg. (oa. naar aanleiding van de actie Fred Breet). Ineens werd duidelijk dat een meerderheid van de Nederlanders een partneralimentatieduur van 12 jaar als veel te lang ziet. Ook in de 2e kamer was en is er een duidelijke meerderheid voorstander van het aanpakken van de huidige wetgeving en de (oneigenlijke) manier waarop die wordt toegepast. Inmiddels is het 2014 en hebben we net een Kamerdebat gehad over het wetsvoorstel van de heer Bontes. Ook daar werd duidelijk dat de meerderheid van de 2e kamer vind dat er iets moet veranderen! Het is jammer dat de initiatiefnota van D66, VVD en PvdA niet ver genoeg gevorderd was om tegelijkertijd behandeld te kunnen worden. De grondgedachte is in mijn ogen hetzelfde: het moet korter , terug naar 5 jaar! De uitwerking verschilt. Als burger heb ik er moeite mee dat er na 2 jaar niet 2 uitgewerkte wetsontwerpen kunnen liggen, of liever nog : 1 gezamenlijk! En dan snel een besluit nemen en een eind maken aan de huidige wantoestanden die door iedereen als zodanig herkend en erkend worden.  Het wetsvoorstel van de heer Bontes is eenvoudig en beperkt van opzet, het gaat ook minder ver dan de initiatiefnota. Maar die is niet klaar! In de initiatiefnota staan zaken die ik direct grote verdere  verbeteringen acht: - nieuwe grondslag (u zult begrijpen waarom) - contractsvrijheid als uitgangspunt, waarmee het dus in huwelijkse voorwaarden opgenomen mag worden. - geen indexatie , maar afbouw. Waarom is de afbouw niet direct meegenomen? Lijkt me simpel : 10% per jaar afbouwen, dan is de eindstap na 5 jaar nog maar 50%.... - koppeling aan leeftijd jongste kind, tot 12 jaar , mits dit verzorgd wordt. - schrappen nieuwe partners Er staan helaas ook zaken in die ik weer "voer voor gerechtelijke procedures en daarmee vechtscheidingen"acht: - zachte landing (9.9) - hardheidsclausule: hier kan snel weer jurisprudentie ontstaan die gebaseerd is op de huidige juridische denkwijzen en praktijk. Risico op openingen.... - de stap van 5 naar 7,5 jaar bij huwelijken die langer geduurd hebben dan 15 jaar is een ongelukkige keuze. Statistiek laat zien dat scheidingen gemiddeld na 14 jaar plaats vinden. Deze "extra" te behalen 2,5 jaar kan tot vertragingstactieken leiden.  Helaas staan er ook vertragende factoren in die er in mijn ogen uit kunnen of snel opgelost moeten worden: - berekeningsmethodiek. Als de grondslag vastligt is dit later in te vullen. - internet rekentools: hoeft niet in wetgeving, kan later. - defiscalisering. Mooi streven, maar is geen extra tijd waard. Kan altijd nog. - ondernemers. Mooi streven, maar is geen extra tijd waard. Kan altijd nog. Is wel een bron van problemen, ook waar het gaat om ontwijken/ontlopen van zowel KA als PA.   Wat is nog mis is het aanpassen van het ingangsmoment van de partneralimentatietermijn. Dit is nu het moment van inschrijving van de echtscheiding. Uit eigen ervaring weet ik dat dit 3 maanden (!) vertraagd kan worden. Een wijziging naar: 1e datum uit de reeks:  Datum Vonnis  voorlopige voorzieningen, Aanvraag echtscheiding, Datum echtscheidingsvonnis zou beter zijn. Bedenk dat gedurende de looptijd ook overdracht van inkomsten plaats vind.    Het is inmiddels februari 2014. 4 jaar na 2010, toen het onderwerp op de politieke agenda kwam. 2 jaar na het opstellen van de initiatiefnota, waarin staat dat het wetsvoorstel zal worden voorgelegd aan de Raad van State en zal worden ingediend in het najaar van 2012.....   WAAR WACHTEN WE NOG OP ALS BURGERS/KIEZERS IN NEDERLAND????? Deze problematiek kan in mijn ogen niet los worden gezien van de vele discussies over vechtscheidingen, het lot van kinderen in vechtscheidingen, en ultieme escalaties als "familiedrama's". Het streven dat mensen die gaan scheiden, uiteindelijk zelf verantwoordelijk zijn , hun verantwoordelijkheid moeten nemen, en er samen uit moeten komen, al dan niet met mediation onderschrijf ik volledig. Maar zolang er sprake is van een groot belangenverschil waarbij de gang naar de  rechter voor 1 partij kennelijk de beste optie is om het eigenbelang te maximaliseren (zie mijn casus), zal mediation kansloos blijven wanneer er sprake is van grote inkomensverschillen tussen de ex-partners. Juist daarom pleit ik voor een snelle wijziging van de huidige wet.   Ook zou wijziging van deze wet het huwelijk weer aantrekkelijk maken. Op dit moment is het een contract met een open end dat juist bij ontbinding erg veel ellende op kan leveren. Iemand die zich realiseert wat hij/zij tekent gaat dit toch niet bij zijn/haar volle verstand doen?  Een absolute afrader daarom! En dat is toch erg jammer voor heel veel mensen.  Vragen is een combinatie met de goede ideeën uit de initiatiefnota op korte termijn haalbaar? zo niet, wanneer mag een wetsvoorstel op basis van de initiatiefnota tegemoet worden gezien? (2012 is inmiddels lang vervlogen tijd) wanneer verwacht u dat dit maatschappelijk probleem opgelost gaat zijn? Verwachtend dat ik namens velen spreek, hoop ik op uw snelle en duidelijke reactie  Met vriendelijke groet  NAW bekend bij petitionaris