De petitionaris heeft haar studie Mediarecht afgerond en wacht op haar cijfer. Tijd voor een overzicht van gerechtelijke dwalingen die fototrollen gebruiken om mensen onder druk te zetten en te laten betalen.
Op eigen naam schade vorderen
Ik zie steeds meer blafbrieven namens grote partijen als ANP, Reuters, AFP en Alamy. Partijen die op eigen naam schade vorderen en waar de fotograaf zelf vermoedelijk geen cent van ziet.
Nieuw voor mij was dat Copytrack namens DPG Media meer dan duizend brieven in één week verstuurt. Vermoedelijk blijven de ‘boetes’ van DPG Media onder de € 500,- en die worden niet aan mij voorgelegd, vandaar dat ik het niet wist.
DPG Media krijgt weliswaar een vrijwel onbeperkte licentie van de fotograaf, maar fotografen behouden hun auteursrecht en dragen het niet over.
Helaas vragen gedupeerden zelden naar bewijs dat eisers gerechtigd zijn om op eigen naam schade te vorderen en moet ik de eerste kantonrechter nog tegenkomen die geen genoegen neemt met een bewijsaanbod. Een bewijsaanbod dat tegenwoordig bijna standaard is terwijl de wet voorschrijft dat alle bewijsmiddelen bij dagvaarding moeten worden overlegd, de substantiëringsplicht, art. 111.3 Rv.
Vraag je wél naar bewijs, dan win je.
Verwijtbaarheid
De term diefstal voor een onopzettelijke inbreuk is ongepast. Diefstal is een misdrijf, daar doe je aangifte van en dat valt onder strafrecht. Fototrollen willen geen straf maar schadevergoedingen. Ze beschuldigen je van een onrechtmatige handeling. Dat is geen misdrijf, je dient enkel schade te vergoeden en het valt onder civielrecht.
Een inbreuk moet verwijtbaar zijn om voor schadevergoeding in aanmerking te komen. Cruciale vraag is of jij wist, of redelijkerwijs had kunnen weten dat je rechten schond. Voor foto’s die automatisch verschijnen via een feed of een link die je deelt is de uitgever aansprakelijk. Voor foto’s die een ander plaatst de ander. En bij foto’s die anoniem zijn uitgegeven kun je mijn inziens niet verwachten dat je voor niet-commercieel gebruik uitgebreid onderzoek doet naar de rechthebbende.
Bij deze recente zaak zou ik zelf ingezet hebben op verwijtbaarheid.
Naamsvermelding
Alleen de fotograaf zelf heeft recht op naamsvermelding en op schadevergoeding voor het ontbreken van naamsvermelding. Het is een persoonlijkheidsrecht dat niet overgedragen kan worden. Een werkgever, een uitgever, opdrachtgever of rechtenbeheerder heeft geen recht op naamsvermelding, noch op schadevergoeding voor het ontbreken ervan. Daar is duidelijke jurisprudentie over.
Zo heeft Roel Dijkstra geen recht op schadevergoeding wegens ontbreken naamsvermelding bij de beroemde foto’s van Bokito.
Het recht op naamsvermelding vervalt zodra de foto met toestemming van de fotograaf zonder naamsvermelding is uitgegeven. Een aantal partijen geven bewust foto's anoniem uit om vervolgens blafbrieven te versturen.
Onderbouwing schade
De wet gaat uit van daadwerkelijke schade. Schadevergoedingen zijn zelden deugdelijk onderbouwd en rechters gaan ondanks gemotiveerde betwisting vaak mee in de opgeklopte bedragen. Fototrollen gebruiken dat om hoge bedragen af te dwingen.
Helaas vragen gedaagden zelden naar bewijs van het tarief dat ten tijde van de inbreuk gold. Rechter schat dan het tarief of sluit aan bij de tarieven van Stichting Beeld Anoniem of bij tarieven uit eerdere jurisprudentie.
Het door professionals vaak gegeven advies, betaal het normale tarief met een kleine opslag, raad ik ten zeerste af. Je verhoogt mijn inziens de kans dat ze je voor de rechter slepen. Je betwist immers niet dat zij gerechtigd zijn èn erkent verwijtbaar gehandeld te hebben.
Fotograaf zonder blafjurist
Het gevolg van de toenemende hoeveelheid blafbrieven voor partijen die de rechten niet hebben is dat het voor de fotograaf met een serieuze claim steeds lastiger wordt om zelf zijn rechten te handhaven.
Waardeer het als de fotograaf zelf contact opneemt en probeer het zonder tussenkomst van een jurist op te lossen. Voor beide kanten lopen de kosten anders snel op.
Mijn advies als de fotograaf je zelf benaderd is zonder enige discussie een billijke schadevergoeding over te maken. Voor een particulier, kleine stichting of sportvereniging €25 tot €50,-. Voor commercieel gebruik €100 tot €250,-.
Nieuwe afleveringen Kafka
Tot slot, de serie artikelen op LinkedIn over mijn ervaringen met de overheid is aangevuld met deel 4 over Rechtbanken en deel 5 over de Nationale Ombudsman.
Nog een lange weg te gaan. Promoot de petitie en deel je ervaringen met fototrollen online.
Groet!
De petitionaris
Beste Nexit supporters,
De eerste mijlpaal is er: De petitie is online. Wat kun jij doen?
Teken de petitie. Maar belangrijker: Deel de boodschap: Vertel je vrienden, familie, collega's en buren over de aankomende petitie.
Hoe meer mensen we bereiken, hoe sterker onze stem! Flyers Verspreiden: Download alvast gratis flyers van onze website en verspreid ze in jouw buurt. Samen kunnen we een groot verschil maken!
Met vriendelijke groet,
Het Nexit Campagne Team
www.nexit.help
Binnen slechts enkele uren is de petitie die oproept tot een algeheel verbod op de onverdoofde slacht al meer dan honder keer ondertekend. Ontzettend bedankt, ook namens de dieren.
Wil je dat deze petitie nog meer mensen bereikt? Deel deze dan via sociale media en Whatsapp. Samen zorgen we ervoor dat dieren een klein beetje minder hoeven te lijden.
Vandaag heb ik besloten deze petitie in te trekken. Niet omdat de snelle e-bike geen brommer meer moet worden.
Meer dan ooit!
Alleen is het technisch lastig. Beter is om de e-bike een kenteken te geven. Teken daarom de nieuwe petitie!
Want hoe zit het?
De e-bike bestaat niet! Althans, niet in de verkeerswetgeving. De e-bike is alleen gekeurd als product volgens de geharmoniseerde regels die binnen de EU gelden voor dit type product. Als de e-bike zich anders gedraagt dan is het in Nederland op de weg een 'speed pedelec', vergelijkbaar met een bromfiets. De bromfiets en speed-pedelec bestaan wèl in de verkeerswet, worden als hetzelfde gezien.
De e-bike is volgens de verkeerswet een fiets. Voor de fiets is er traditioneel van alles mogelijk, zolang het ding dus maar geen brom- of snorfiets is. Er is zelfs geen maximumsnelheid. Je hebt immers geen snelheidsmeter op je fiets.
Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt door 'de industrie'. Niet alleen de Nederlandse fatbike-bouwers. Je kan via internet heel goedkoop een fatbike uit China laten komen. Die dingen worden op geen enkele manier gekeurd want het zijn immers fietsen.
Genoemde EU-regels gelden alleen voor de verkoop binnen de EU. Maar als je zelf een e-bike importeert ben je als consument nog niet strafbaar. Je mag e-bikes (of stepjes) kopen en verhandelen die zich niet aan de regels houden, als je ermee maar op je eigen erf blijft en niet op straat komt.
Het schaalt niet op om het aan de handhaving door de politie over te laten. Ze moeten ze namelijk eerst aanhouden. Dan krijgen ze een boete en waarschuwing. Als ze desondanks later opnieuw gepakt worden voor hetzelfde wordt het ding pas van straat gehaald.
Er is een enorm leger nodig om deze fietsen aan te pakken op deze manier. Daarom hebben 50 gemeenten onder leiding van Amsterdam vandaag een petitie overhandigd aan de Tweede Kamer om de fatbike aan te pakken. Met handhaving lukt het niet. Handhaving werkt alleen als overtredingen incidenteel zijn. Nu gebeurt het op grote schaal, industrieel zeg maar.
Voorkomen moet worden dat de snelle e-bikes de straat op komen. Probleem blijft dat je niet kan zien wat een e-bike allemaal te bieden heeft. Dat is een technische puzzel die een handhaver pas kan uitvogelen na een staande houding. Het is per e-bike dan ook nog eens arbeidsintensief. Het ding moet onder andere op de rollenbank en allerlei snellere standen kunnen in een keuze-menu op het display verstopt zitten.
De fysieke staande houding is trouwens ook erg moeilijk tegenwoordig. Dat kan alleen als campagne, waarbij agenten te motor (getrainde specialisten van een zwaar overvraagde eenheid) de overtreders naar de rollenbank brengen. Na 10 minuten moet de hele opstelling alweer verkassen omdat tieners elkaar via de smartphone waarschuwen over de lokatie van de controle. De grootste kracht zit 'm in de dreiging van controle en een geslaagde handhaafactie uitventen.
Daarom een kenteken
Een kenteken geven aan elke e-bike is wel een oplossing. En als we dan toch bezig zijn, verplicht ook een oranje voorspatbord zodat je kan zien dat er een e-bike aan komt.
Want voordat het kenteken uitgegeven kan worden moet goed gedocumenteerd zijn wat voor voertuig het is. Dat kan alleen bij voertuigen die bekend zijn bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Veel deugdelijke e-bikes zullen door de lokale fietsenmaker een kentekenplaatje kunnen krijgen en wat oranje strepen op het voorspatbord op basis van merken en modellen die het RDW kent. De reguliere fabrikanten en importeurs hier kunnen bij de RDW lijsten inleveren met de e-bikes die ze op de markt brengen of hebben gebracht.
De e-bikes die niet voldoen aan de eisen kunnen bij de keuring geen kenteken krijgen! Omdat ze te snel gaan, opgevoerd zijn of kunnen worden. En een e-bike zonder kenteken, dat valt enorm op als het verplicht is en dat is al zwaar strafbaar. Dat is heel makkelijk handhaven.
Een Chinese fabrikant levert geen informatie aan bij het RDW over de e-bikes die onmogelijk voldoen aan de eisen en de lokale fietsenmaker kan het ding niet terugvinden in het systeem. De eigenaar moet dan een (dure) individuele keuring aanvragen bij de RDW.
Het staat de handel in e-bikes binnen de EU niet in de weg. Alleen als je als Duitser of Belg met je e-bike over de grens fietst dan moet je hier voldoen aan een kentekenplicht. Je e-bike verkopen mag natuurlijk zonder problemen, daar zorgen die EU-regels wel voor. De EU gaat niet over de hier geldende verkeersregels, dat is voor elke lidstaat zelf.
Kortom, een kentekenplicht verplaatst de handhaving van de straat naar een keuring bij de lokale fietsenmaker. Dat schaalt wel op omdat motoragenten dan niet hoeven te jagen naar e-bikes die op heterdaad op straat worden aangehouden en gekeurd. De keuring is de handhaving.
Opvoeren kan dan nog?
Ja, het is natuurlijk zo dat een e-bike na keuring bij de lokale fietsenmaker (met RDW-licentie om te mogen keuren) alsnog opgevoerd kan worden. Dat betekent wel dat de fiets eerst aangepast is voor die naar de keuring gaat en daarna opnieuw aangepast wordt. Dat is van een heel andere orde dan via het menu op het stuurdisplay een hogere snelheid selecteren. Veel consumenten zullen daar niet voor kiezen.
Ook hoort een minimumleeftijd bij voertuigen zoals de brom- en snorfiets. Je hebt er een brommerrijbewijs voor nodig.
Als de politie een e-bike op hoge snelheid voorbij ziet rijden, dan is het noteren van het kenteken voldoende om te kunnen beboeten. Dat schaalt op.
Ook als er een kind op een e-bike fietst kan de politie er op af. Waarschijnlijker is dat het kind voordat het op de e-bike gaat zitten al wordt tegen gehouden: "Nee, dat mag je niet, je bent te jong." Ofwel door de ouders ofwel door de eerste de beste andere weggebruiker: "Hee, wat doe jij op een e-bike! Dat mag jij niet!" Laat staan dat het kind ermee naar school fietst.
Omdat de e-bike dan niet meer valt onder 'fiets' is het ook mogelijk om er een maximumsnelheid voor op te geven, zoals de snorfiets nu 25km/u als maximumsnelheid heeft. De e-bike als fiets kan je op zich niet beboeten op het overtreden van een maximumsnelheid omdat daarvoor geldt dat je zo snel mag als je kan trappen en wat er op de weg geldt. Dus een racefietser kan in theorie 50km/u over een dijkweggetje zonder in overtreding te zijn. Daar is 60km/u vaak de maximumsnelheid.
Tegenstanders
De optie kentekenplicht is ook al onderzocht door SWECO in opdracht van de Rijksoverheid. Het is een te overkomen hindernis voor de meesten, met als voordeel dat de e-bike bij diefstal makkelijker terug te vinden is. De meeste volwassenen hebben zelf al een autorijbewijs en die is automatisch ook geldig als bromfietsrijbewijs. Een enkele volwassene op de e-bike nu heeft geen geldig (Nederlands) rijbewijs, vooral in Amsterdam. Het zou een winst voor de verkeersveiligheid zijn dat ze hun rijbewijs moeten halen. Denk bijvoorbeeld aan de bezorgers op e-bikes.
Het grootste bezwaar van SWECO is dat circa 32.000 middelbare scholieren nu van de e-bike afhankelijk zijn om naar school te gaan. Dat zouden ze dan niet meer kunnen.
Maar wacht even. Een e-bike kan maar 25km/u. Als je op een uur afstand woont van school als scholier (heel extreem gesteld) dan strand je op een gewone fiets op 7 km afstand van school in dat uur. Je hebt dan op een gewone fiets 1,5 uur nodig om op school te komen. Scholieren die op 15km van school wonen hebben 14 minuten meer nodig dan met de e-bike. Ze kunnen natuurlijk ook een racefiets nemen of een fiets met veel versnellingen...
Voor nu, vergeet niet de nieuwe petitie te ondertekenen en te verspreiden: https://ebikekenteken.petities.nl
Elke slachtmethode is natuurlijk een lijdensweg voor dieren. Echter is van de rituele onverdoofde slacht door honderden onafhankelijke wetenschappelijke studies bewezen dat dit de meest pijnlijke en stressvolle methode is.
Wilt u hier meer over leren? Kijk dan deze informatieve video: klik hier om te kijken.
We waren te goed van vertrouwen: op 6 mei jl. wezen B & W alsnog het verzoek van Heemschut af.
Hoofdzaak? Geld. Daar is meer over te zeggen. In elk geval: geen besef van maatschappelijke verantwoordelijkheid, geen idee van wat cultuurhistorisch waardevol is. Tegen de mening van 1.200 burgers in, ook nog eens tegen de beoordeling van deskundigen in. Onderzoeksrapport, afwijzing, bezwaarschrift etc. het hele verhaal staat op https://duinzoom8.nl. Kortom: de petitie blijft open!
Er zijn door 17 omwonenden zienswijzen ingediend over de bouwplannen, inclusief de zienswijze ingediend door de werkgroep WELZENES namens de wijkbewoners.
Er is ook een WOO-verzoek ingediend om meer inzicht te krijgen in de gang van zaken rond de besluitvorming.
De Gemeente heeft laten weten meer tijd nodig te hebben voor de afhandeling van deze zaken en pas na de zomer een besluit te zullen nemen..
Geachte ondertekenaars,
Adhesie
Het begon in Kamerik waar een vergadering was georganiseerd uit weerstand tegen afplaggen. Een boer en de fractievoorzitter van de SGP, beiden uit de Krimpenerwaard, waren daar als toehoorders.
Beiden werden daar innerlijk in beweging gebracht over de maatregel: afplaggen.
De boer sprak zijn organisatie, DWLK, aan. Bij de 2e aankondiging van een informatieavond over “AFPLAGGEN: NOODZAKELIJK..??” was in het bekende huis-aan-huis blad het Kontakt een stelling over afplaggen van de SGP te lezen. Op de informatieavond werd een petitie gestart tegen afplaggen zowel op papier als online. De SGP-fractie van de gemeenteraad ging een motie tegen afplaggen voorbereiden. Op de raadsvergadering was de onderlinge versterking van de inspraken van (boeren) organisaties, de motie en de petitie goed merkbaar; het gevoel van ‘met elkaar’ waar u als ondertekenaar aan heeft bijgedragen. De motie om aanzienlijk minder te gaan afplaggen is aangenomen met 20 stemmen voor en 9 stemmen tegen. Afwachten wat de toekomst zal brengen. Dit lijkt ethisch gezien voor de Krimpenerwaard een stap in de goede richting, hopelijk voor alle laagveengebieden. De voorstanders van afplaggen berusten hier echter niet in. De werking van uw ondertekening is al merkbaar. De petitie willen we ter zijner tijd overhandigen aan de burgemeester van de gemeente Krimpenerwaard maar ook richting de provincie Zuid-Holland. De petitie blijft dan voorlopig ook gewoon ondertekenbaar. Hoe meer ondertekeningen, hoe krachtiger de petitie kan overkomen.
Willem Boer, voorzitter DWLK.
Met vriendelijke groet namens het bestuur van de DWLK.