Een korte inhoudelijke reactie op het artikel “Petitie kan eenheid met GGiN niet afdwingen” van het CIP. Zie voor dit artikel: https://cip.nl/68118-synodepreses-gergem-petitie-kan-eenheid-met-ggin-niet-afdwingen
Graag licht ik een aantal zaken toe om duidelijkheid te geven over mijn intenties.
Ds. Van Eckeveld “Mensen kunnen vanuit de beste bedoelingen brieven schrijven en petities starten, maar dergelijke initiatieven kunnen alleen op een kerkelijke wijze ter tafel komen. Als dat niet wordt gedaan wordt het in de gemeente des Heeren een verwarrende toestand. De Heere God is een God van orde.”
Helemaal mee eens! Mijn brief in het RD is dan ook in de eerste plaats een opiniebijdrage. Een persoonlijke reflectie over hoe ik het blijvend kerkelijk gescheiden voortleven voor mijzelf ervaar. Daarbij wil ik door middel van de petitie een zwijgende massa een stem geven. Niet meer en niet minder. Een signaal afgeven. Uiteindelijk moeten de personen, die de door God ingestelde ambten bekleden, onder de voorlichting van de Heilige Geest, besluiten wel of geen verdere stappen te ondernemen. Daar ga ik niet over; daarin moet je je plaats weten.
Ds. Van Eckeveld vervolgt: “De initiatiefnemer zou zijn wens kunnen delen met zijn kerkenraad. Vervolgens kan de kerkenraad daarmee naar de classis stappen. Via de classis kan dit initiatief vervolgens worden besproken op de generale synode.” Van Eckeveld voegt toe dat beide kerken via de Deputaatschap Kerkelijke Eenheid met elkaar in gesprek zijn. “Daar proberen we elkaar meer en meer te vinden.”
Vooralsnog ben ik niet voornemens om de formele kerkelijke weg te bewandelen. Dit omdat gesprekken op het hoogste kerkelijke niveau plaatsvinden sinds 2001. Ga ik de kerkelijke weg bewandelen, dan kom ik uit bij dezelfde mensen die deze gesprekken reeds voeren. Alleen omdat de gesprekken tot op heden niet leiden tot concrete stappen, om te komen tot kerkelijke eenheid, heb ik dit signaal willen afgeven. Voor alsnog zie ik in deze petitie nog niet het middel om een doorbraak hierin te bewerken. Ik denk dat de binnenkamer hierin een heilzamere weg is.
Dr. M. Golverdingen: “Toen ik over de petitie las, dacht ik: ‘deze man heeft de strekking van mijn boek begrepen”.
Dank u wel! U hartelijk dank voor het gedegen werk wat u geleverd hebt. Dat van mij is een eendagsvlinder, dat van u heeft blijvende waarde!
Dr. M. Golverdingen vervolgt: “Om die eenheid te bereiken moeten betrokkenen voorzichtig te werk blijven gaan. Met een petitie in de publiciteit treden kan de nodige emoties oproepen. Eenheid is in de eerste plaats geen zaak van actie, maar van gebed. En gebed kunnen we niet forceren, maar wordt bewerkt door de Heilige Geest.” Golverdingen juicht gesprekken naar aanleiding van de petitie binnen kerkelijke gemeenten toe.
Helemaal eens! Dat heeft voor mij ook de nodige worstelingen gezorgd. Met deze actie wil ik niets forceren, wel dat het juiste gesprek gevoerd wordt over: ‘Waarom gescheiden voortleven als er geen wezenlijk leerverschil is?’
Jan Zwemer is Zeeuws historicus van bevindelijk-gereformeerde afkomst. "Zulke initiatieven komen altijd onverwacht," merkt hij op. "Mijn aandacht werd meteen getrokken door de gesuggereerde toevoeging ‘onder het Kruis’ na ‘Gereformeerde Gemeenten’.
Deze toevoeging heb ik slechts gedaan in de lijn van de geest van het artikel ‘vooruit naar vroeger’. Niet om mensen of groeperingen uit te sluiten. Sterker, daar waar overeenstemming is in de waarheid, is eenheid onlosmakelijk aan verbonden.
Ds. Egas: “Ik ben blij met ieder initiatief dat eenheid aanspoort,” zegt Egas over de petitie. “Wat zou het voor de GerGem en GGiN mooi zijn als de breuk uit ’53 wordt geheeld. En wat mooi dat dit initiatief van onderop komt. Blijkbaar zijn er honderden gemeenteleden die dit verlangen delen… Het is duidelijk dat Rozendaal wordt gedreven door een hartelijk verlangen naar eenheid. Ik denk dat hij terecht constateert dat er theologisch geen wezenlijke verschillen zijn tussen de beide kerken. Er zou dan ook meer ruimte moeten komen om werk te maken aan eenheid.”
Ds. Egas geeft op een rake manier weer wat mijn intenties zijn. Dank daarvoor!
Namens de GGiN is ds. J. Roos nauw betrokken bij onderlinge gesprekken tussen beide kerken. Hij was niet bereid om commentaar te geven en verwees door naar het kerkelijk bureau van de GGiN. Ook het kerkelijke bureau wilde niet op de petitie reageren en verwees door naar ds. O. M. van der Tang. Ook de GGiN-predikant had geen behoefte aan commentaar. “Deze discussie zou niet via de media gevoerd moeten worden,” aldus de predikant uit Alblasserdam.
In mijn hart geef ik ds. Van der Tang gelijk! Dit geeft bij mij een grote spanning: Mag ik doen, wat ik gedaan heb? Anderzijds is het door het jarenlang onder embargo houden van een eigen kerkelijk onderzoek, is er een leerverschil of niet, een inhoudelijk gesprek moeilijk te voeren. Ik ben opgegroeid onder het idee dat er een leergeschil is. Sinds ca. 2007 moest dit op last van de synode onderzocht worden: Is er wel een leergeschil? Dit heeft blijkbaar tot een antwoord geleid, alleen wordt sinds die tijd onder embargo gehouden. Waarom mag hier niet in alle eerlijkheid in de openbaarheid over gesproken worden?
Geert Jan Rozendaal
Je krijgt een vraag voor bevestiging van ondertekening op je emailadres. Als je naam en woonplaats gegevens hebt ingevuld verschijnen die pas na het klikken op de link in die mail.
Doe je dat niet is je bijdrage 'anoniem', ook hartstikke fijn maar als je gegevens erbij staan is het een stuk krachtiger
Verhoor het RIVM en alle betrokkenen onder ede 14.746 ondertekeningen( De petitie gaat snel mensen. Hij kan zeker mee wegen in de veroordelingen van de verdachten zoals Ab Osterhaus.
Hij heeft aandelen in het Vaccin. En verdien nu over de lijken van onze kinderen en ouderen geld. Deze man kan niet onafhankelijk zijn dat is al eerder bewezen met zijn spaanse griep HOAX. En zijn aandelen die nu maar blijven stijgen. Ab Osterhaus heeft geen belang bij directe genezing.
Op 26 november is burgemeester Boelhouwer op bezoek geweest op de kwekerij. Hij heeft toegezegd om contact op te nemen met de Provincie Noord-Brabant om te zoeken naar mogelijkheden.
Goed nieuws dus! Wij wachten in spanning op het vervolg.
Lees meer over de het bezoek van de burgemeester en de stand van zaken op de kwekerij in het artikel dat Marieke Verbiesen schreef voor Nieuwe Oogst.
Ik wil alvast iedereen bedanken die de petitie ondertekend heeft dankzij jullie kan dit een groot succes worden! We hebben inmiddels al meer dan 250 handtekeningen in 1 dag verzameld en dat is een fantastisch begin!
Blijf het delen en onder de aandacht brengen, denk niet dat je niet het verschil kan maken want dat kun je wel! Denk niet dat als je partner al getekend heeft dat jij niet meer hoeft, hoe meer hoe beter! Samen kunnen we een vuist maken en ons statement duidelijk maken! .
De aanbieding van de petitie vond plaats op 8 december 2020 tussen 13:30 en 13:45 uur via een videoverbinding met de Vondelingkamer in de Tweede Kamer. Met de Kamerleden: P.H.
van Meenen, C.J.L. van Dam, M. van Nispen en K.M. Buitenweg.
https://www.tweedekamer.nl/debatenvergadering/commissievergaderingen/details?id=2020A05882
De petitie werd massaal ondertekend en gedeeld. Dat de bevolking van Swalmen en andere belangstellenden de petitie een warm hart toedragen blijkt wel uit het gegeven dat, binnen 24 u bijna 400 handtekeningen geplaatst zijn. Momenteel staat de teller op 496. Wij zijn heel blij met jullie steun.
Dit burgerinitiatief heeft veel stof doen opwaaien bij de gemeente Roermond. Daarom hebben zij besloten om a.s.
woensdag een overleg te regelen met de verantwoordelijke wethouder, leden van de Dorpsraad en van de Milieu en Heemkunde Vereniging en ondergetekenden.
Over het verloop van dit gesprek houden wij jullie op de hoogte.
Bedankt voor ieders inzet, Marc Hendrikx en Mirjam Kruip
Uit Medisch Contact 46, 12 november 2020
door Paul Jonas
oud-huisarts, docent LUMC, interuniversitair stagecoördinator voor Cuba
VRIJWILLIGERS GINGEN DEUR AAN DEUR OP ZOEK NAAR COVID-19-ACHTIGE SYMPTOMEN
Cuba had het covid-19-virus verrassend snel onder controle, in tegenstelling tot Nederland. Een zorgstelsel dat tot in zijn vezels gebaseerd is op preventie lijkt het verschil te maken.
Die ochtend belde Jaime aan bij een 73-jarige buurvrouw; hij had een paar bijzondere vragen over haar gezondheid.
Jaime, vierdejaarsstudent geneeskunde, was een van de duizenden studenten die opgeroepen waren voor een landelijk deur-aan-deuronderzoek naar covid-19-achtige symptomen op plaatsen waar kwetsbare mensen wonen. Een uitzonderlijke maatregel in een uitzonderlijk land… Gevraagd naar de motor achter zoveel activiteit om corona buiten de deur te houden was het antwoord simpel: ik weet dat hun leven hiervan af kan hangen.
Het aantal mensen dat in Cuba aan covid-19 overleden is, bedraagt volgens WHO-cijfers 3 procent van dat van Nederland (zie tabel). Hoe pakken ze dat aan? En kunnen wij er misschien iets van opsteken?
Als verklaring voor het verschil ligt voor de hand dat er in Nederland 4 procent méér 65-plussers zijn dan in Cuba. En dat een eiland als Cuba gemakkelijker te isoleren is dan Nederland. Cuba telde 23 weken na de uitbraak 88 coronadoden. Op een naburig eiland – de Dominicaanse Republiek, even dichtbevolkt als Cuba – waren dat er na ongeveer dezelfde periode echter 1489. We moeten dus nog op zoek naar andere verklaringen.
Wijkepidemioloog als boegbeeld
Bij de Cubaanse aanpak valt een aantal verschillen op met Nederland die mogelijk aan het goede resultaat bijgedragen hebben. Het belangrijkste lijkt dat het zorgstelsel gebaseerd is op preventie tot in de vezels van de samenleving; met de wijkepidemioloog als boegbeeld en een ervaren centrale regie2. Het stelde de Cubaanse overheid in staat om vanaf de eerste coronabesmettingen snel en gecoördineerd een vooraf vastgesteld wetenschappelijk plan uit te voeren, én om bij te sturen zoals bij de opflakkering van het virus in Havana. Zonder de afstemmingsproblemen die we in Nederland kennen, zoals een door marktwerking gesegmenteerde eerste lijn en deels geprivatiseerde laboratoriuminfrastructuur. Maar mét extra druk om ziekenhuisopname van mensen te voorkómen vanwege een continu dreigend tekort aan beademingsapparatuur.
Bij nationale spoedgevallen is de eerste klap een daalder waard: dat weten ze in Cuba als geen ander, door ervaring met orkanen in eigen land, de recente verscherping van de ruim zestig jaar bestaande economische blokkade door de VS, en een decennialang trackrecord van internationale spoedhulp. Als voorbeeld van dat laatste stuurde Cuba in april zijn befaamde internationale medische brigade, ditmaal bestaande uit 52 artsen en verpleegkundigen, naar de door corona getroffen Italiaanse provincie Lombardije. Vanaf de uitbraak in Wuhan werd er al gewerkt aan een versterking van het Nationaal Programma Longziekten, training van zorgpersoneel, inrichting van quarantaineruimten en uitbreiding van labfaciliteiten voor moleculaire diagnostiek. Dit laatste flink beperkt door geldgebrek. Er kwam een cursus op tv en internet om zelf mondkapjes te gaan maken en op 30 januari – de dag dat de WHO covid-19 als internationaal spoedgeval bestempelde – was de Cubaanse president op tv om zijn volk voor te bereiden. Die notie was in Nederland niet aanwezig: pas op 16 maart, tweeënhalve week na de eerste covid-19-besmetting, verscheen premier Mark Rutte op tv en sprak hij over groepsimmuniteit en eigen verantwoordelijkheid. Ondanks een alarmerend rapport met andere adviezen van de WHO op 28 februari. 3
Opsporen, testen en quarantaine
Gealarmeerd door een in China geconstateerde snelle verspreiding en een Case Fatality Rate van 8 procent bij 70-plussers trok de Cubaanse regering al dagen vóór de eerste aangetoonde coronabesmetting alles uit de kast: op vrijwillige basis gingen studenten geneeskunde, artsen, wijkverpleging en de eerder speciaal getrainde vrijwilligers deur aan deur in kwetsbare gebieden voor een massale face-to-faceopsporing van corona-achtige symptomen.4,5 Bij positieve bevindingen volgde verplichte quarantaine op speciaal daarvoor ingerichte plekken en een PCR-test. Als die positief was, volgde ziekenhuisopname gevolgd door contactopsporing en op basis van epidemiologische verdenking (contact met positief geteste of inreizende mensen): thuisquarantaine. Volgens officiële bronnen verbleven elf dagen na het eerste coronageval 1600 mensen in quarantainecentra en 37 duizend mensen in thuisquarantaine onder de hoede van huisarts en wijkverpleging. Er kwam een mondkapjesplicht in openbare ruimten, thuisblijfplicht voor kwetsbare mensen, voorzieningen voor thuiswerk, garanties voor werk en sociale bijstand. En boetes voor overtredingen. De grote doktersdichtheid, de sociale druk en de belangrijke plaats voor ethiek in alle medische opleidingen hielpen bij deze logistieke operatie. Deze rigoureuze en vroege maatregelen lieten weliswaar weinig ruimte voor eigen verantwoordelijkheid maar werden door WHO en de bevolking ondersteund.3,6 Ondanks het feit dat er na medio april voedselschaarste ontstond waardoor basisvoedsel op de bon moest. Een erfenis van een te trage ontwikkeling van de landbouw en de verscherping van de VS-blokkade gedurende de coronacrisis. In augustus bleek vooral in Havana die steun tanende en moest de regering herhaaldelijk en nadrukkelijk oproepen zich aan de corona-‘etiquette’ te houden.
Zuinigheid
Cuba is een land met schaarse middelen. Een PCR-test kost tussen 50 en 100 Amerikaanse dollar, dus was zuinigheid geboden en werkte men met een door de WHO geadviseerd PCR-testprogramma. Hierbij test je dagelijks zóveel dat maximaal één op de tien testen positief is, én blijft. De PCR-test signaleert ook mensen mét corona maar zonder symptomen. Als je het goed doet, meet je dus ook de impact van asymptomatische verspreiders (recentelijk geschat op 20 tot 30 procent van het totaalaantal mensen met corona). Dit was misschien ook een goed idee geweest voor Nederland, waar het testbeleid vooral bepaald werd door marktaanbod. Vergelijking van testtempo tussen Cuba en Nederland of andere landen, kan via de website Our World Data.7
Gedurende de pandemie is de inzet van geneesmiddelen in Cuba groot: zestien verschillende soorten waaronder antiretrovirale en afweerversterkende. Ze zijn vooral bestemd voor ernstig zieke mensen; sommige dienen als preventie. Eind augustus werd bekend dat men ook bezig is met de ontwikkeling van vier vaccins. Het merendeel van de geneesmiddelen maakt Cuba zelf in een cluster zeer geavanceerde farmaceutische onderzoeksinstellingen- en productiebedrijven in Havana. Met als criterium ‘maken wat nodig is’ wordt hoogwaardige medicatie op grote schaal en tegen zeer lage kostprijs geproduceerd. Bij gevorderde covid-19-infecties gebruikt men lopinavir-achtige blokkers van virusrijping (CIGB-258 en -325) en bij beginnende infectie de afweerstimulator interferon-alfa-2b. Beide middelen blijken veilig en bij CIGB-325 treedt in kleinschalige trials zowel klinische als röntgenologische verbetering op. Grotere onderzoeken naar het effect laten zowel positieve als negatieve resultaten zien.8 De positieve bijdrage van deze voor onze begrippen nogal ruime inzet van medicatie aan het lage aantal Cubaanse coronadoden is nog niet bekend.
Niet de laatste
De Cubaanse centraal geleide economie, gemeenschapscultuur met bijbehorende waarden, sociale druk en de weinig gedifferentieerde pers roepen bij velen van ons soms vragen op. Toch kan bestudering van de Cubaanse gezondheidscrisisaanpak voor ons op een aantal punten interessant zijn. Public health klopt dit jaar immers nadrukkelijk aan ieders deur. En blijkt een noodzakelijk én leuk onderdeel van onze zorg. Noodzakelijk, want covid-19 is niet de laatste pandemie, en wat te denken van die stille pandemie van cardiometabole ziekten?
auteurs
Paul Jonas, oud-huisarts, docent LUMC, interuniversitair stagecoördinator voor Cuba
Voetnoten