Ik richt me tot u als directeur van Kunstenlab. Kunstenlab voert in gemeentelijke opdracht het atelierbeleid in Deventer uit.
De aanleiding is het ontwikkelperspectief dat voorligt voor de Van Hetenstraat (nummer 59 - redactie). (...) Een optimistisch plan waarbij voorzien wordt in de grote behoefte aan extra woningen. (...) Met als doel een inclusieve wijk. (...) En kunstenaars dragen bij aan die inclusiviteit. Helaas lezen we (ook - redactie) dat (zij - redactie) moeten vertrekken en (dat - redactie) er voor hen elders in de stad naar alternatieve huisvesting wordt gezocht. En daarom sta ik hier met een dubbel gevoel: (...) Deze 23 kunstenaars zijn hier 9 jaar geleden neergestreken nadat de meesten van hen het geliefde (Nieuw - redactie) Rollecate hebben moeten verlaten. En een aantal van hen ook de Houtmarkt, lang daarvoor. Nu moeten zij opnieuw het veld ruimen omdat een andere invulling, en andere bewoners blijkbaar belangrijker worden gevonden. Hoe inclusief zijn we dan?
(...) Elke verhuizing kost tijd, energie én geld die niet in het eigen werk gestoken kan worden. Dat is niet erg als je daar zelf voor kiest, maar als je tot verhuizen gedwongen wordt, is het een heel ander verhaal. (...) Kunstenaars (hebben) weinig keuze; de prijzen van vastgoed stijgen nog steeds gigantisch, waardoor deze met name voor de onderkant van de markt onbetaalbaar worden. Zoals u ongetwijfeld bekend is, behoren kunstenaars tot de zwaarst onderbetaalde beroepsgroepen in het land, alle ambities van Fair Pay ten spijt. En het maakt deze boodschap extra zuur in een tijd waarin cultuurmakers zwaar getroffen zijn door corona.
Er zit me nog wat anders dwars: ruim een jaar geleden ontvingen de kunstenaars en wij een eerste signaal over de mogelijke ontwikkeling van het gebouw. En vanaf dat moment hebben wij ons als Kunstenlab diverse malen aangeboden, (bij -redactie) meerdere ambtenaren; om mee te denken en mee te praten. Helaas is dit steeds afgehouden en nu ligt (deze brief - redactie) op de mat. Dat is geen communicatie, maar een eenzijdige mededeling.
We zien dit als een gemiste kans, omdat we verwachtten dat inmiddels wel duidelijk is wat de meerwaarde van kunstenaars is in dit soort ontwikkelingen. Niet alleen in denkkracht. Sterker nog: in het kader van vastgoedbeleid hebben kunstenaars ook een economische functie. Kijk naar het Havenkwartier waar dankzij onder meer pionierende kunstenaars een levendige, aantrekkelijke en inmiddels erg populaire wijk is ontstaan. Met sterk gestegen grondprijzen waarvan iedereen profiteert, …. met uitzondering van die kunstenaar die het niet langer kan betalen. Kunstenaars als opwarmers van de grond, aan de rafelranden van de stad…
Gelukkig bent u goed op de hoogte van de meerwaarde van cultuur én makers voor het leefklimaat. Dat wordt keer op keer bevestigd in door uw raad vastgestelde economische visies en cultuurvisies. En dit inzicht wordt breed gedeeld door regio, provincie en rijk. Er is echter wel wat voor nodig om hen in de stad te houden (...). Zeker voor steden als Deventer waar geen (kunstacademie - redactie) is, (en - redactie) er dus geen natuurlijke instroom is.
Wat is er nodig? Een goed cultuurbeleid, met maatwerk voor de schaal en het profiel van de stad. En fysieke ruimte om te (werken -redactie): het hebben van goede, betaalbare (werkruimten - redactie), met differentiatie op gebied van huurprijzen en voorzieningen, is daarin een hele belangrijke knop om aan te draaien. Wat contraproductief is voor het aantrekken en behouden van makers, is het afstoten van goed functionerende studios. En dat is wat er nu dreigt te gebeuren. Het lijkt erop alsof we niets leren.
(...) Het liefste zou ik pleiten voor behoud van Panta Rhei als ateliergebouw (...). Wat vraag ik u (verder - redactie)?
Maak kunstenaars niet tot speelbal; neem ze serieus, in een eerlijk gesprek, luister en kijk naar wat er mogelijk is;
Neem een echte verantwoordelijkheid tegenover makers: zij dragen bij aan die inclusieve samenleving die u nastreeft;
Onderzoek bijvoorbeeld Huurkoop als optie; een investering in geld, betrokkenheid, aarden op een plek levert wat op. En daardoor wordt een eigen vaste plek misschien ook voor hen mogelijk;
(...) Verdrijf kunstenaars niet naar de randen van de stad;
(...) En realiseer u dat er eigenlijk meer nodig om uw eigen ambities waar te maken.
Geachte raad: Zullen we nu een keer anders doen?
Op de website van de Speeldoos is een aan de inwoners van Baarn gerichte noodkreet geplaatst met het nodige aan achtergrondinformatie. Lees de brief: Red Theater de Speeldoos.
Beste ondertekenaars,
We zitten in de laatste maand van onze petitie maar dit is uiteraard nog niet het einde van de strijd om de afdeling Verloskunde met bijbehorende Verloskamers in Zoetermeer te behouden. We hebben inmiddels meer dan 14.000 ondertekeningen.
Dit is inclusief de fysieke ondertekeningen op papier!
Er is beweging! Nogmaals willen wij, als klein inwonerscomité, u hartelijk bedanken voor uw ondertekening en het steunen van onze petitie. Mede hierdoor, hebben we de boel namelijk aardig in beweging weten te krijgen en zijn er sinds afgelopen week door drie verschillende partijen onderzoeken gestart. Dit is een mooi resultaat van onze acties en die van onze strijdlustige wethouder Ingeborg ter Laak.
Eerst onderzoeken dan pas besluiten De onderzoeken vinden vanuit verschillende perspectieven plaats maar hebben allen tot doel om de risico’s in kaart te brengen wanneer de afdeling Verloskunde zou verdwijnen. Daarnaast is het doel om de mogelijke alternatieven te onderzoeken met veiligheid van moeder en kind voorop. De resultaten hiervan worden begin 2024 gepresenteerd waarna definitief een besluit wordt genomen door het bestuur van het Hagaziekenhuis.
Eindsprint en hulp gevraagd We hopen de komende twee weken nog een eindsprint te kunnen maken. Er zijn nog steeds mensen die niet gehoord hebben van de mogelijke sluiting en/of onze petitie. Help ons nog een beetje door in uw omgeving te vragen of mensen bereid zijn om te tekenen. Wij zijn er van overtuigd dat elke ondertekening helpt.
In de volgende update zullen de data van het aanbieden van de petitie bekend zijn. Wordt vervolgd…
Vriendelijke groet,
Namens alle bezorgde inwoners,
Linda Bregman-Labrujère Petitionaris
Gek toch, dat dit soort zaken GEHEIM zijn. De rijksinstructie WOO formuleerde het eigenlijk perfect.
“Een open overheid is essentieel voor het vertrouwen tussen de samenleving en haar overheid, een belangrijke pijler van onze democratie".
WOO verzoek m.b.t de nut/noodzak (onzin?) inzake de geheimhouding bod Chemours (en gang van zaken Ruben Schilt) ingediend vandaag.
Wordt vervolgd
Het verkeersbesluit is definitief gepubliceerd
Bij de eerste publicatie bleek dat de bijgevoegde situatietekening niet juist was conform onze overleggen en het ontwerp. Nadat wij de gemeente hiervan op de hoogte gesteld hebben, bleek het om een fout te gaan.
Dit is hersteld in bovenstaand verkeersbesluit.
Mochten jullie nog bezwaar hebben tegen dit ontwerp dan kan is het mogelijk om een bezwaarschrift in te dienen bij de gemeente.
De Bijstandsaffaire en de Toeslagenaffaire hebben het Nederlandse politieke en maatschappelijke landschap geschokt en verontwaardiging veroorzaakt. Wat opvalt, zijn de opmerkelijke raakvlakken tussen deze twee schandalen, die wijzen op een diepere en wijdverspreide problematiek binnen de overheidsinstellingen.
Gedeelde Kenmerken en Werkwijze
De gelijkenissen tussen de Bijstandsaffaire en de Toeslagenaffaire zijn frappant en onthullen een patroon van werkwijze en denkwijze. Beide affaires begonnen met vermeende fraudeverdenkingen tegenover burgers die sociale voorzieningen ontvingen. In beide gevallen werden er strenge controles opgelegd zonder afdoende bewijs en met minimale transparantie. Dit illustreert een diepgeworteld wantrouwen jegens burgers en een neiging om hen schuldig te achten voordat onschuld is bewezen.
Gebrek aan Transparantie en Verantwoording
Een belangrijk raakvlak tussen de affaires is het gebrek aan transparantie en verantwoording. In beide gevallen werden cruciale informatie en bewijs achtergehouden voor de getroffen burgers en zelfs voor het parlement. Dit gebrek aan openheid heeft het vertrouwen van de samenleving in de overheid ernstig geschaad en heeft de indruk gewekt dat ambtenaren zich boven de wet plaatsen.
Ruimte voor Willekeur en Onrechtvaardigheid
Een dieperliggend raakvlak is de ruimte voor willekeur en onrechtvaardigheid die deze affaires hebben blootgelegd. Ambtenaren kregen de macht om straffen op te leggen, financiële middelen stop te zetten en zelfs levens van burgers te ontwrichten zonder duidelijke bewijslast. Dit heeft geleid tot schrijnende situaties waarin onschuldige burgers onherstelbare schade hebben geleden.
Ambtenareeed: Geschonden Vertrouwen
Ambtenaren leggen bij hun aanstelling een ambtenareeed af waarin ze beloven integer, objectief en onpartijdig te handelen. Het is pijnlijk duidelijk dat ambtenaren binnen zowel de Bijstandsaffaire als de Toeslagenaffaire hun ambtenareeed hebben geschonden. Door hun neiging tot ongefundeerde beschuldigingen, het ontzeggen van fundamentele rechten en het negeren van de zorgvuldigheid, hebben ze het publieke vertrouwen beschaamd.
Strafbaarheid en Gerechtigheid
Het schenden van de ambtenareeed is niet alleen een moreel verval, maar kan ook juridische consequenties hebben. Ambtenaren die willens en wetens hun plichten en de rechten van burgers hebben geschonden, kunnen zich schuldig maken aan misbruik van macht en zelfs schending van mensenrechten. De ernst van deze schendingen moet nauwgezet worden onderzocht om gerechtigheid te waarborgen en toekomstige herhaling te voorkomen.
Conclusie
De raakvlakken tussen de Bijstandsaffaire en de Toeslagenaffaire laten een angstaanjagend patroon zien van wantrouwen, willekeur en schending van burgerrechten binnen overheidsinstellingen. Deze problematiek overstijgt individuele gevallen en toont een diepere crisis in ambtelijke integriteit en rechtsstaat. Het is essentieel dat deze problemen niet alleen worden erkend, maar ook worden aangepakt met transparantie, verantwoording en gerechtigheid om het vertrouwen van het publiek te herstellen en een solide basis voor een rechtvaardige samenleving te creëren.
De Nederlandse overheid staat internationaal bekend om haar welvaartsstaat en sociale voorzieningen. Toch heeft een schokkend schandaal de oppervlakte bereikt en werpt het een duistere schaduw op het systeem van sociale bijstand.
De Bijstandsaffaire, ook wel bekend als de "toeslagenaffaire van de sociale diensten", heeft aan het licht gebracht dat het Nederlandse bijstandssysteem diep gewortelde problemen heeft. Dit schandaal onthult niet alleen een gebrek aan rechtvaardigheid en zorgvuldigheid, maar toont ook aan hoe mensenrechten worden geschonden en hoe dehumanisatie van kwetsbare burgers plaatsvindt.
Kern van de Bijstandsaffaire
De Bijstandsaffaire draait om het systematisch beschuldigen van mensen van bijstandsfraude zonder solide bewijs, waardoor hun levens volledig overhoop worden gehaald. Dit resulteerde in onterechte intrekkingen van bijstandsuitkeringen, zware boetes en zelfs strafrechtelijke vervolging. Wat begon als een poging om vermeende fraude op te sporen, escaleerde snel tot een ware nachtmerrie voor duizenden onschuldige burgers.
Schending van Mensenrechten
Een fundamenteel aspect van de Bijstandsaffaire is de schending van mensenrechten. Burgers hebben het recht om als onschuldig te worden beschouwd totdat hun schuld wettig is bewezen. Dit beginsel wordt echter grof geschonden wanneer mensen zonder voldoende bewijs als fraudeurs worden bestempeld en worden gestraft met financiële sancties en sociale uitsluiting. Het recht op eerlijkheid en rechtvaardige procedures wordt op grote schaal genegeerd, terwijl mensen machteloos moeten toezien hoe hun rechten worden vertrapt.
Werken met Targets: De Duistere Drijfveer
Een verontrustend aspect van de Bijstandsaffaire is het gebruik van targets door gemeenten om bijstandsfraude op te sporen. Handhavingsmedewerkers worden onder druk gezet om een vastgesteld aantal gevallen van fraude per jaar te ontdekken en te bestraffen. Dit leidt tot een giftige omgeving waarin het belang van kwantiteit boven kwaliteit wordt gesteld. Onder deze omstandigheden worden onschuldige burgers gemakkelijk het slachtoffer van ongefundeerde beschuldigingen om aan de gestelde doelen te voldoen.
Effecten van Dehumanisatie
De Bijstandsaffaire onthult een diepgewortelde dehumanisatie van kwetsbare burgers. De mensen die recht hebben op bijstand worden niet langer als individuen met rechten en waardigheid gezien, maar als cijfers op een lijst. Dit gebrek aan empathie en respect heeft verwoestende gevolgen voor de fysieke en mentale gezondheid van mensen. Het leidt tot een verlies van vertrouwen in de overheid en veroorzaakt een grotere kloof tussen burgers en autoriteiten.
Conclusie
De Bijstandsaffaire werpt een schrijnend licht op de donkere kant van het Nederlandse bijstandssysteem. Het schandaal onthult niet alleen een gebrek aan respect voor mensenrechten, maar benadrukt ook de dringende behoefte aan hervormingen en verantwoordelijkheid binnen overheidsinstanties. Het is hoog tijd dat de focus verschuift van kwantiteit naar kwaliteit en dat de waardigheid van elke burger wordt hersteld. De Bijstandsaffaire dient als een alarmerend wake-up call om rechtvaardigheid, transparantie en menselijkheid terug te brengen in het hart van het bijstandssysteem.
De echte debatten vinden niet plaats bij de NPO of RTL, maar in de Tweede Kamer. Allemaal terug te zien.
Lijsttrekker Pieter Omtzigt van NSC heeft weinig trek in een campagne vol lijsttrekkersdebatten met veel deelnemers en soundbites. Omtzigt wil ‘diepgaande gesprekken’ en debatten met hooguit twee of drie deelnemers. Of hij de grote tv-debatten werkelijk zal mijden, is nog niet duidelijk.
https://www.ad.nl/politiek/omtzigt-ziet-weinig-in-campagne-als-spelshow-met-grote-tv-debatten-liever-diepgaand-gesprek~a4c4d28d6/
Antwoorden op Kamervragen van de leden Van Esch (PvdD) en Ellemeet (GroenLinks) over het niet uitvoeren van de aangenomen motie Van Esch/Ellemeet over het verder uitbreiden van de pilot met heruitgifte van medicijnen (2023Z10101, ingezonden 6 juni 2023).
Met betrekking tot de antwoorden van de Minister op de Kamervragen over heruitgifte van medicijnen vragen de antwoorden op de aangedragen punten om verdere verduidelijking
Opmerkingen 1 t/m 22
1) Minister weet zich zijn weigering te herinneren. 2) Verheugend dat de Minister zich wil inspannen om verspilling tegen te gaan en heruitgifte als een mogelijkheid ziet en daarvoor op Europees niveau de juridische basis zal zoeken.
Helaas is onderzoek naar heruitgifte van dure oncolytica geen logische stap naar de veel bredere geneesmiddelen markt in de eerste lijn. Gezien de omvang van verspilling van deze Bulk-medicatie is de evaluatie en de doorstart van succesvolle proefprojecten zoals die van het LCB een veel betere en efficiëntere opmaat voor het instappen van een breed opgezette verduurzaming van het geneesmiddelen beleid. Op welke punten was de veiligheid en de kwaliteit binnen het proefproject van het LCB een breukpunt voor de continuering? Breed bekend onderzoek dat aantoont dat veel medicijnen na verloop van tijd nog steeds veilig en effectief zijn moet op Europees niveau worden meegenomen. Is de Minister op de hoogte van het bestaan van dit onderzoek? Zo ja, verwijst de Minister naar de studies die aantonen dat de chemische samenstelling van de meeste Bulk medicijnen stabiel blijft, in extreme omstandigheden, zelfs na lange tijd. Kunnen wij schriftelijk op de hoogte worden gehouden van de gehanteerde argumentatie en gebruikte wetenschappelijke onderbouwing.