Arie Berkulin heeft het in opdracht van de gemeente in 1995 gemaakt. Hem werd gevraagd een beeldbepalend baken te maken voor een van de belangrijkste plekken van de stad. Daar waar de rivier de stuwwal raakt en eeuwenlang een diepe haven heeft uitgeslepen, kruist de zichtlijn vanaf het Kelfkensbos op de rivier, de Waalkade. Precies daar had Arie Berkulin een dynamisch baken neergezet. Het is een abstract beeld, je ziet niet dadelijk wat het voorstelt, het is zo'n beeld waarbij je even moet nadenken, het geeft z'n betekenissen niet zomaar prijs. Maar als je eromheen loopt, of als je er van een afstand peinzend naar kijkt dan zie je het plotseling. Eerst zijn het alleen maar drie enorme scheve palen met vier dikke platen erop en eronder, de bovenste met een gat erin! Ja hoor, heel imposant! Maar is dat alles? Nou nee. Loop eromheen, bekijk het van een afstand, loop de brug op en zie hoe het ook van verre werkt, en ook vanaf het Kelfkensbos was het een schakel tussen de rivier, de kade en de bovenstad. Zelden zie je beelden die van ver en van dichtbij zo sterk werken. Juist de abstracte eenvoud, de grootheid op die plek maakte het kunstwerk sterk. Dat het Romeinse cijfers waren kwam er bij, die verwijzing naar ons Romeins verleden, was een aanvulling op het baken dat het was.

Helaas, ons Romeinse baken is niet meer. Het is van de trap geduwd, met z'n voeten in het water, van zijn betekenissen beroofd. Door het uit het kruispunt van zichtlijnen te verwijderen kan zich de betekenis niet meer ontvouwen. We kunnen er niet meer goed omheen, het heeft zijn dynamiek verloren. Waarom? Het kan heel goed weer op zijn oude plaats gezet. Dat kan nog steeds! Laten we het beeld in oude glorie herstellen, en weer neerzetten waar het hoort. Op het punt waar bovenstad, beneden stad, kade en rivier elkaar ontmoeten. Berkulin terug in de navel van Nijmegen!

Mieke Koenen