Updates

Dat schrijft oud-directeur van Penitentiaire Inrichting Vught Paul Koehorst.     Als de rekenmeesters in Den Haag denken dat de plannen op langere termijn de Dienst Justitiële Inrichtingen goedkoper zullen maken, voorspel ik dat dat een misrekening zal zijn De minister van Veiligheid en Justitie komt deze maand met het plan een groot aantal (21) Penitentiaire Inrichtingen (PI's) te sluiten. Daarmee stevent hij af op een groot debacle.Het is zeer onverstandig om een groot deel van de kostbare en zorgvuldig doordachte detentiecapaciteit, die met veel geld en expertise gedurende twintig jaar is opgebouwd, met één pennenstreek te sluiten. Dat is onverantwoorde kapitaalvernietiging. Herstel hiervan in een latere fase, als de vraag naar detentiecapaciteit onvermijdelijk weer toeneemt, zal een veelvoud kosten van de 200 miljoen die het nu aan besparingen moet opleveren.Extra cellenEind jaren '80 is er een groot tekort aan celcapaciteit. De toenmalige minister Korthals Altes komt met nieuwe PI's in Rotterdam, Lelystad, Sittard en Hoogeveen en met noodcapaciteit voor arrestanten ('lopende vonnissen': veroordeelden van wie het vonnis niet geëxecuteerd wordt en die dus vrij rondlopen) in de PI van Vught.In de jaren '90 komen minister Ernst Hirsch Ballin en staatssecretaris Aad Kosto met 4.500 extra cellen, onder andere in Zoetermeer, Dordrecht, Nieuwegein, Alphen en Almere. Kwalitatief zeer goede gebouwen en cellen. Daarna is de capaciteit voor vreemdelingenbewaring aangepakt met (te) snelle bouw (denk aan de ramp in het detentiecentrum van Schiphol in 2005).Nu de politie is gereorganiseerd, met als doel meer veiligheid, waaronder het bestrijden van de misdaad en het oppakken van criminelen, zullen er eerder meer dan minder cellen nodig zijn. Ook de versterking van de rechterlijke macht zal leiden tot meer vonnissen. Gaan we nu het gevangeniswezen inkrimpen, dan begrijpt een kind wat er gebeurt: de penitentiaire inrichtingen raken overvol en verdachten van ernstige misdrijven kunnen niet worden ingesloten. De geschiedenis zal zich herhalen. Denk aan de maatschappelijke ophef in de jaren '80 over een verdachte van verkrachting die gewoon kon blijven rondlopen.Wakker gewordenBovendien ligt er ook nu een grote berg openstaande vonnissen (circa 16.000!) waar niets mee gebeurt. Dat kan niet in een rechtsstaat. Hoewel dit maar weinig menskracht kost, gaat de politie niet over tot aanhoudingen. De Dienst Vervoer en Ondersteuning van de Dienst Justitiële Inrichtingen (DJI) heeft capaciteit genoeg om de politie te assisteren en de arrestanten direct af te voeren naar een centraal punt. Het Openbaar Ministerie had hierover zonder veel moeite afspraken kunnen maken met de politie.Pas nu is men wakker geworden in Den Haag. In een brief aan de Tweede Kamer van 25 februari laat men weten dat er speciale politieteams komen om 'voortvluchtige/onvindbare' veroordeelden te arresteren. Met deze termen wordt de zaak wat overdreven, wellicht om te verhullen dat er de laatste jaren te weinig aan gedaan is.De minister wil ter compensatie van de sluiting van 21 PI's één of meerdere zeer grote penitentiaire complexen realiseren. Deze 'compensatie' zal niet toereikend zijn. En wie draait er op voor de kosten daarvan, die op korte termijn hoog zullen zijn? De Rijksgebouwendienst (Rgd)?Problemen bestuurbaarheidEn wat te denken van de wegvloeiende expertise van het personeel van het gevangeniswezen: medewerkers van PI's die in het oosten en noorden van het land worden gesloten, gaan echt niet verhuizen naar de Randstad waar de meeste capaciteit gepland is. Als de rekenmeesters in Den Haag denken dat de plannen op langere termijn de Dienst Justitiële Inrichtingen goedkoper zullen maken, voorspel ik dat dat een misrekening zal zijn.Ook zullen problemen ontstaan met de bestuurbaarheid en beheersbaarheid van zeer grote penitentiaire complexen. De directie staat daar op veel te grote afstand van de werkvloer, kent haar personeel niet, laat staan de gedetineerden, wat toch een must is in een omgeving vol spanning die een penitentiaire inrichting nu eenmaal is.Hoe moeten minister Opstelten en staatssecretaris Teeven de 200 miljoen bezuinigingen dan wel halen? Op het hoofdkantoor van de Dienst Justitiële Inrichtingen in Den Haag werken veel te veel mensen. Daar kan behoorlijk op bezuinigd worden. De directie gevangeniswezen bestond vroeger uit acht functionarissen met een paar secretaresses, nu veel meer. Daarnaast heeft DJI een beleidsafdeling van tweehonderd medewerkers die elkaar allemaal bezighouden en werk genereren. Ook kan fors worden bezuinigd op het inhuren van externe adviseurs.In de inrichtingen kan behoorlijk bezuinigd worden op de personeelsinzet door het strak hanteren van postenbezettingen en het vermijden van 'loze reserve-uren': personeel dat overtallig op de ene afdeling aanwezig is terwijl op een andere afdeling door onderbezetting overuren gemaakt moeten worden.PrikkelZinloze individuele programma's voor gedetineerden die maar kort verblijven, kunnen worden afgeschaft. Geef de huidige vestigingsdirecteuren meer ruimte, zoals de vroegere algemeen directeuren die hadden, opdat de creativiteit toeneemt om (bezuinigings-)opdrachten met hun personeel te realiseren. Aldus komt er ook weer een prikkel om met collega-inrichtingen te concurreren, financieel en kwalitatief. Dus: decentraliseren met een goede inspectie.België heeft een groot capaciteits-tekort. Een of meerdere inrichtingen dicht bij de grens, in Breda, Roermond, Sittard en Maastricht kunnen tijdelijk verhuurd worden. Binnen vijf jaar hebben wij ze weer nodig.Onderzocht moet worden of het innen van geldboetes niet goedkoper en gemakkelijker kan door de Belastingdienst dan door het Centraal Justitieel Incasso Bureau.En laat ten slotte de DJI de banden met de Rijksgebouwendienst doorsnijden. Deze dienst is niet alleen traag, maar vooral veel te duur. Voor de meeste projecten huurt zij ook nog eens externe bureaus in, die bepaald niet goedkoop zijn. Hier kunnen tientallen miljoenen bezuinigd worden.Paul Koehorst is oud-directeur PI Vught en ex-voorzitter van de ereniging gevangenisdirecteuren (VDPI).

Deze gruwelijke misdaad was het tragische dieptepunt van een veel grotere campagne tegen de Koerden in het noorden van Irak. Terecht erkennen steeds meer landen deze campagne als genocide. Het is hoog tijd dat Nederland dat ook doet. De massamoord in de late jaren tachtig in Irak is de geschiedenis ingegaan als de Anfalcampagne. De cijfers liegen er niet om. In nog geen twee jaar tijd werden zeker 2000 Koerdische dorpen volledig met de grond gelijkgemaakt. Vele tienduizenden burgers werden daarbij vermoord. Tienduizenden anderen werden opgepakt en onder erbarmelijke omstandigheden opgesloten. En nog eens honderdduizenden moesten huis en haard achterlaten op de vlucht voor het geweld. Dat er vandaag de dag in Irak nog steeds nieuwe massagraven van slachtoffers worden ontdekt, geeft aan hoe grootschalig de campagne was. Deze cijfers komen uit een rapport dat Human Rights Watch in 1993 opstelde. Daarin laat de internationale mensenrechtenorganisatie er geen enkele twijfel over bestaan dat de Anfalcampagne van Saddam Hussein een genocide was. Wie de definitie van genocide zoals omschreven in het in 1948 door de VN aangenomen genocideverdrag erop naleest, kan ook niet anders dan concluderen dat de Anfalcampagne een nauwkeurig geplande volkerenmoord was. In 2007 werd de Nederlandse handelaar Frans van Anraat veroordeeld tot zeventien jaar gevangenisstraf vanwege medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden. Toen de hiervoor beschreven gruwelijkheden plaatsvonden, leverde hij grondstoffen voor gifgas aan Irak. In de uitspraak sprak het gerechtshof over krachtige aanwijzingen dat de leiders van het Iraakse regime zich hebben laten leiden door een genocidaal oogmerk. Vanwege het bovenstaande mag het niet verbazen dat steeds meer landen overgaan tot de erkenning van de Anfalcampagne als wat die in werkelijkheid was: genocide. Eind vorig jaar ging het Zweedse parlement hiertoe over. In Noorwegen is het ook erkend. Eind vorige maand, op 28 februari, werd in het Britse parlement unaniem een motie aangenomen die de Anfalcampagne erkent als genocide en daarnaast regeringen, de EU en de VN ertoe aanmoedigt hetzelfde te doen. In andere landen, waaronder Canada, wordt er volop gedebatteerd over deze kwestie. Erkenning is om meerdere redenen belangrijk. Ten eerste omdat ze bijdraagt aan het belangrijkste doel van het genocideverdrag van de VN. In 1948, kort na de Tweede Wereldoorlog en de verschrikkingen die de Europese Joden toen ondervonden, werd dit verdrag nadrukkelijk aangenomen met het oog op het voorkomen van nieuwe genocides. Internationale aandacht voor genocide is daarom nodig en erkenning zorgt hiervoor. Daarnaast getuigt erkenning van respect voor de slachtoffers van de gruwelijke gebeurtenissen en hun nabestaanden. De Koerden hebben –volstrekt begrijpelijk– lang geklaagd dat de bergen hun enige echte vrienden waren. Politieke erkenning zou een mooi vriendschapssignaal zijn aan dit volk, dat veel te lang het slachtoffer van de geschiedenis is geweest. Ten slotte is erkenning door Nederland belangrijk vanwege de kwalijke rol die gifgashandelaar Van Anraat hierin heeft gespeeld. In december vorig jaar besloot de gemeenteraad van Den Haag unaniem dat er een gedenkteken voor de slachtoffers van de chemische aanval in Halabja in de stad komt. Het is belangwekkend dat na lang aandringen de slachtoffers van de genocide straks bij dit gedenkteken op een waardige wijze kunnen worden herdacht, maar het is niet genoeg. Vanuit morele overwegingen zou Nederland zich moeten aansluiten bij de snel groeiende groep landen die de Anfalcampagne als genocide erkennen. Eigenlijk wekt het verbazing dat Nederland, als gastland van het Internationaal Strafhof, het Internationaal Gerechtshof en de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens (OPCW), niet al eerder tot deze erkenning is overgegaan. De auteurs zijn respectievelijk Kamerlid voor de SP en bestuurslid van CHAK, een niet-gouvernementele organisatie die pleit voor internationale erkenning van de genocide op de Koerden.

Het Europees Octrooibureau (EOB) haast zich opnieuw om deze octrooien te verlenen, terwijl een precedentzaak over een octrooi op tomaten (G2/12) nog niet eens is afgerond. Deze nieuwe praktijk van octrooierng wordt zeer waarschijnlijk beïnvloed door de mening van de voorzitter van het EOB, de heer Benoît Battistelli, die onlangs een duidelijke verklaring gaf in het voordeel van deze octrooien. BNR-nieuwsradio besteedde aandacht aan de nieuwe octrooien. Luister hier:http://www.bnr.nl/nieuws/967259-1303/veel-nieuwe-octrooien-op-groenten-en-gewassen Het persbericht van No Patents on Seeds is hier te bekijken (in het Engels). Het rapport van No Patents on Seeds staat op deze webpagina.

Deze brief en haar reactie kunt lezen op  http://steunhuisartsinproces.nl/petitie Hans van der Linde en het bestuur van de stichting Steun Huisarts in Proces bedanken de meer dan 7000 ondertekenaars voor hun steun. Dankzij uw steun heeft Hans van der Linde de mogelijkheid gehad dit proces door te zetten en zich niet de mond te laten snoeren. Nu het proces ten einde is, kan de discussie zich weer concentreren op het nut van de griepvaccinatie. Hans van der Linde blijft daar graag een constructieve bijdrage aan leveren.

Er is veel onrust over. 'Het gaat het personeel in ieder geval raken', erkende Teeven opnieuw. Hij zal de invulling van de bezuinigingen niet alleen aan de Dienst Justitiële Inrichtingen overlaten, maar 'tot achter de komma' aangeven wat er moet gebeuren. Gedacht wordt aan besparingen door meer mensen in een cel te plaatsen en enkelbanden te gebruiken. Dan zijn er minder mensen en ruimte nodig.Teeven bestreed dat hij 250 miljoen euro zou moeten bezuinigen. Dat is onzin volgens hem. 'Maar ik laat in het midden of het meer of minder is.' Hij wil er niet op ingaan voordat er in de ministerraad over is gesproken.

Maar of de Belgische regering meer wil, is nog onbekend. Teeven zou het wel toejuichen als op die manier de gevangenissen in Maastricht en Sittard open zouden kunnen blijven.