Nieuws

Als verpleegkundige bied ik hoogwaardige zorg, volgens de laatste ontwikkelingen en beroepsstandaarden. Met als doel optimale zorg te bieden, in samenspraak mét de patiënt/cliënt/mantelzorger, waarbij deze als persoon méér is dan zijn ziekte.

Vanuit deze visie neem ik als professional mijn maatschappelijke én verpleegkundige verantwoordelijkheid. Ik werk mee aan belangrijke verbeteringen in de zorg; draag zorg voor zowel mijn persoonlijke – als ook de beroepsontwikkeling middels scholing, onderzoek en kwaliteitsprojecten. Nu zie ik dat al die positieve ontwikkelingen tenietgedaan worden. Vanuit het onderwijs – door invoering van beroepsdifferentiatie, met als doel onderscheid te creëren tussen MBO, Inservice en HBO – wordt het verpleegkundig beroep voor de toekomst vormgegeven zonder dat dit vanuit de beroepsgroep (lees:werkvloer) als noodzaak wordt gezien. Waar opleidingen ondersteunend zouden moeten zijn op basis van de wensen vanuit de beroepsgroep zie ik nu, dat het onderwijs, ontwikkelingen doorzet die juist een – ernstige – verstoring zouden kunnen zijn voor de uitvoering van mijn beroep. Ik merk als verpleegkundige dat ik de regie over mijn eigen beroep verlies en met de huidige ontwikkelingen niet mijn beroep kan uitoefenen op het niveau zoals ik dat nu – naar tevredenheid – doe.

Ik wil op korte termijn met de politiek, werkgevers, vakbonden en beroepsvereniging uit deze impasse komen. Alleen dán kunnen we samen plannen maken om de verpleegkunde voor de toekomst te verbeteren. Plannen die recht doen aan mijn beroep, mijn ervaring, mijn kennis en mijn verantwoordelijkheden en los van mijn initiële beroepsopleiding. Een verpleegkundige is méér dan alleen een MBO-, Inservice of HBO-opgeleide: maar juist iemand die zich gedurende haar carrière ontwikkelt. Ik daag de politiek, beroepsvereniging, werkgevers en bonden uit om lef te tonen en de realiteit onder ogen te zien. Erken dat de overgangsregeling absurd is. Erken dat de invoering van een nieuw beroep binnen de verpleegkunde geen meerwaarde heeft en juist grote problemen geeft binnen het beroep en samenwerking en constructief overleg blokkeert. Erken dat functiedifferentiatie buiten de wetgeving het enig juiste recept is voor de continuïteit en kwaliteit van zorg.

Ik geef zelf sturing aan functiedifferentiatie doordat ik intrinsiek gemotiveerd ben om kundig en bekwaam te blijven binnen de kaders van de wetgeving. De verpleegkundige attitude en competenties zijn mij in de basis- en vervolgopleidingen aangereikt zodat ik mij verder in de praktijk kan ontwikkelen.

Als verpleegkundige stel ik daarom de politiek, bonden, werkgevers en beroepsvereniging de volgende vier eisen:

Respecteer iedere verpleegkundige – ongeacht initiële beroepsopleiding – voor de ervaring, kennis en kunde (EVC) die hij/zij in haar/zijn loopbaan opdoet en waardeer dit met een goede CAO. Stimuleer samenwerking en onderhandel alleen op gelijkwaardige basis, landelijk én regionaal. Een meer transparante beroepsvereniging met draagkracht en steun van een achterban die meer is dan 50% van de totale verpleegkundige beroepsgroep. Toon vertrouwen in de deskundigheid van de beroepsgroep. Kijk naar goede beroepsontwikkeling op MBO-, Inservice en HBO-niveau met gebruik van de huidige beroepsgroep en niet ten koste van. Verpleegkundigen worden gefaciliteerd en krijgen financiële middelen aangereikt door hun werkgever om zich te ontwikkelen en te excelleren binnen hun beroep. Wij zijn één beroepsgroep en hebben één beroepsprofiel!!!

Als politiek, beroepsvereniging, werkgevers en bonden niet bereid zijn op mijn eisen in te gaan heeft dit verstrekkende gevolgen voor de beroepspraktijk van verpleegkundigen in Nederland. Ik ben immers niet meer in staat om optimale verpleegkundige zorg te leveren. Geef verpleegkundigen met een BN2020 de mogelijkheid te groeien in het vak verpleegkunde, ondersteund door hun ervaren collegae.

En daarom onderteken ik dit manifest, omdat ik trots ben op mijn beroep! Dit manifest kun je ondertekenen op: https://wetbig2.nl/verpleegkundig-manifest/

Rotterdam Ahoy is de locatie van de 65e editie van het grootste muziekfestival ter wereld. Op dinsdag 12 mei en donderdag 14 mei zijn de halve finales, met de grote finale op zaterdag 16 mei.

“Rotterdam en Maastricht hebben zich de afgelopen maanden van hun beste kant laten zien,” zegt Sietse Bakker, Executive Producer Event van het Eurovisie Songfestival 2020. “Met Rotterdam als gaststad voor het Eurovisie Songfestival kiezen we niet alleen voor een stad met een bijzonder verhaal en een onmiskenbare daadkracht. We kiezen daarmee ook voor Rotterdam Ahoy, wat ons betreft de meest geschikte locatie om drie state-of-the-art TV-shows te produceren voor ruim 180 miljoen kijkers.”

Bron: Persbericht NPO 30 augustus 2019

REACTIE PETITIONARIS

nog niet binnen

Zullen we dat eens economisch berekenen? Op hoeveel schadevergoeding heeft iedereen recht? Gezond en welbevinden horen op de eerste plaats te staan. Teken de petitie voor die verandering!

Nederlandse lucht

Uiteraard bouwt men het liefste dat wat de meeste winst oplevert maar vanwege de bijzonder lage rente is ook sociale woninbouw realiseerbaar en rendabel. https://www.trouw.nl/opinie/liever-vandaag-dan-morgen-een-woonoffensief-voor-betaalbaar-wonen~b91b7e8a/