Nieuws

Meer dan 11 miljard euro besteden we in Nederland aan medicijnen en 1 miljard aan medisch-verpleegkundige materialen. Van deze 12 miljard wordt 2 miljard aan veilige middelen verspild, hetzij verbrand hetzij met het vuilnis weggegooid of door het riool gespoeld.

Nederland en Griekenland waren in Europa de pioniers met het heruitgeven van retour- en restmedicatie. In Brabant deed het LCB een succesvolle pilot op verzoek en met subsidie van het provinciale en lokale bestuur. Medicijnen en materiaal, nog In de originele verpakking werden door bevoegd personeel, met alle vereiste veiligheidsmaatregelen herverdeeld. Een levensreddende aktie die door de Inspectie werd stopgezet. De meerderheid van de Kamer wil dat deze pilot wordt doorgezet en uitgebreid, maar Minister Kuipers staat dit niet toe. Dit heeft verstrekkende gevolgen voor onze lucht, ons voedsel en ons water, en voor mensen die zich geen medicijnen kunnen veroorloven.

Vandaag komen wij met de schokkende cijfers naar buiten we zullen kranten en media inlichten wat er aan de hand is, wat de gevolgen zijn voor de lucht die we inademen, het voedsel dat we eten en het water dat we drinken. We moeten beseffen wat dit doet met mensen die om wat voor reden dan ook medicijnen en hulpmiddelen niet kunnen betalen. Kunnen we dit systeem nog genezen? Wij vragen uw stem te laten horen via deze petitie, teken en deel Red levens en verspil geen medicijnen. Laat de stem horen van betrokken burgers, die nadenken, die willen stoppen met het veroorzaken van een giftige nalatenschap. Doen, denken en doen! Red levens, verspil geen medicijnen.

https://gebruikrestmedicatie.petities.nl

(...)

Bron: Brief regering 23 mei 2023

EINDE ANTWOORD

REACTIE PETITIONARIS

Minister reageert op onze petitie, NCV blijft pleiten voor rechtvaardige vergoeding,

Naar aanleiding van onze petitie heeft minister Ernst Kuipers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport een reactie gegeven. Samengevat is zijn antwoord: 'Ik erken de moeilijkheden die coeliakie met zich meebrengt. Maar de huidige regelingen met de fiscale aftrek van dieetkosten en gemeentelijke, bijzondere bijstand voor mensen met lage inkomens, zijn voldoende.

Daar zijn we het als Nederlandse Coeliakie Vereniging (NCV) niet mee eens. We zijn niet voor niets de petitie gestart. Veel mensen geven juist aan dat deze regelingen onvoldoende zijn en zij in de financiële problemen komen, door de hoge kosten van glutenvrije voeding. De minister geeft aan dat het basispakket van de zorgverzekering niet bedoeld is voor aangepaste voeding. In de brief staat de term 'zelfzorgmiddelen' waar het noodzakelijke glutenvrij dieet onder zou vallen. En die zelfzorgmiddelen vallen niet in het basispakket van de zorgverzekering.

Voor ons blijft de kern dat het glutenvrij dieet de enige behandeling is bij coeliakie. Het is dus niet zomaar 'ondersteunende, aangepaste' voeding. Het is het enige 'medicijn' voor coeliakiepatiënten. Omdat het voeding is, kopen mensen dat zelf. Maar om het dan een zelfzorgmiddel te noemen, gaat ons te ver. Het is niet zo dat er een medisch alternatief is dat coeliakiepatiënten ondersteunen met 'zelfzorg'. Zij zijn gedwongen hun eigen behandeling te betalen met het doen van de glutenvrije boodschappen.

Van de belastingaftrek van de dieetkosten weten we dat die regeling voor de meeste coeliakiepatiënten een wassen neus is omdat ze het drempelbedrag voor aftrek niet halen. Dat is ook de conclusie van een rapport waarin de regeling is onderzocht.

Sommige, maar niet alle, gemeenten betalen een bedrag aan blijvend zieke mensen en mensen met een beperking. Dit geldt dus niet voor alle mensen met coeliakie. Hetzelfde geldt voor de hoogte van het bedrag en de voorwaarden. Ook die verschillen per specifieke gemeente. Deze 'toevalligheid' druist in tegen het gelijkheidsbeginsel. Immers, pech als je als patiënt met deze auto-immuunziekte niet in zo'n gemeente woont.

Voor de NCV is het antwoord van de minister, hoezeer we dat ook waarderen, bij lange na niet afdoende. We blijven dus pleiten voor een rechtvaardige vergoeding voor de meerkosten van het glutenvrij dieet. We zijn daarover in contact met enkele Kamerleden, met wie we verder zullen praten. Daarnaast bekijken we de mogelijkheden om met het Ministerie van VWS in gesprek te gaan naar aanleiding van de brief.

U kunt zich aanmelden via info@casacasla.nl. Er zijn geen kosten verbonden aan deelname.

Almere is een jonge stad, maar de slopershamer doet regelmatig zijn werk. Relatief oude panden gingen tegen de vlakte. In het stadsgesprek van dinsdag 6 juni is daarom het thema: verkwanselt Almere haar historie?

Deze maand ging De Trekvogel aan de Oostvaardersdijk tegen de vlakte. Het stamde uit 1964 en was het oudste gebouw in de stad. Eerder al werd De Beurs aan de Wisselweg gesloopt en ook de toekomst van de Voetnoot is onzeker. Het gebouw Meerestein legde al lang geleden het loodje. Hierover gaat het stadgesprek op dinsdag 6 juni dat Casa Casla samen met Almere DEZE WEEK organiseert. Heeft Almere wel oog voor haar geschiedenis en zijn er al gebouwen die we als monument kunnen aanmerken?

Historie

We vragen in het Stadsgesprek daarom aan de Almeerders hoe zij over deze ‘oude’ gebouwen denken en hoe we daar mee om moeten gaan. Praat mee, kom met ideeën en argumenten en doe de aanwezige raadsleden suggesties voor het historisch beleid in Almere.

Inbreng

De opzet van het Stadsgesprek is dat er naar elkaar geluisterd wordt. Ook door de raadsleden die aanwezig zijn. Deze avond zullen ook deskundigen aanwezig zijn en meeluisteren en vragen beantwoorden. Uiteraard reageren ook de raadsleden op de inbreng van de inwoners en zullen zij vertellen wat zij met de opbrengst van de avond gaan doen in het stadhuis.

Na afloop van het stadsgesprek is er ruim de gelegenheid met elkaar en met raadsleden en de deskundigen van gedachten te wisselen

Stadsgesprek Casa Casla Dinsdag 6 juni Locatie: Casa Casla aan het Weerwaterplein (naast het Deventerpad) Inloop: 19.00 uur Aanvang: 19.30 uur Gratis aanmelden kan via info@casacasla.nl

Helt heeft het verwijderde artikel vervangen voor een artikel dat wel feitelijk juist is.

Mijn dank daarom aan Chris Helt, aan Frénk van der Linden en aan iedereen die getekend heeft.

Van der Linden hecht er overigens aan vermeld te hebben dat hij als bemiddelaar niet heeft opgeroepen om het artikel te verwijderen, maar dat hij het als een voorstel in een niet-publieke setting bij de hoofdredactie heeft neergelegd.

Ook de NOS had een feitelijk onjuist artikel op de website staan naar aanleiding van de Bellingcat-publicatie. Dit is vrij snel na publicatie gerectificeerd.

Alleen hoofdredactrice Xandra Schutte van De Groene Amsterdammer en Eric Smit van Follow The Money weigeren nu nog te rectificeren.

De minister wilde geen gehoor aan geven aan dit toch reële voorstel en was bij hoge uitzondering slechts bereid tot een eenmalige tegemoetkoming van 1.436 euro voor deze groep. Ondanks alle redelijke argumenten, acties en goede gesprekken werden onze kinderen op een beschamende manier genegeerd.

Als ouders van zo’n pechstudent bleven wij in verwarring achter: onze kinderen hebben toch geen rare eisen gesteld, alles keurig verwoord en bij hun acties toch geen bushokjes of andere publieke eigendommen vernield? Waarom worden ze dan niet serieus behandeld?

Dit was voor ons de aanleiding om op te staan en onze kinderen openlijk te steunen. Niet door de straat op te gaan, maar door de andere ouders te polsen. De reacties op onze petitie zijn vrijwel unaniem: laat onze kinderen niet met 1-0 achterstand op de beursstudenten hun volwassen leven starten en breng de basisbeurs in mindering op hun lening.

Op 30 mei 2023 buigt u, als lid van de Eerste Kamer, zich over deze wet.

Voorafgaand aan deze vergadering en de stemming willen wij, moeders, vaders, bonusouders, opa’s, oma’s, tantes en ooms en alle andere sponsoren van de pechgeneratie, u daarom dringend verzoeken onderstaande punten in uw afwegingen mee te nemen.

• Het koppelen van de herinvoering van de basisbeurs en de hoogte van de tegemoetkoming voor de pechstudenten lijkt op het eerste gezicht logisch, maar is moreel gezien onjuist.

In het wetsvoorstel staan twee verschillende zaken die weliswaar hetzelfde onderwerp betreffen – de financiële positie van de student -, maar verder niets met elkaar te maken hebben. Het garanderen van een basisinkomen voor een toekomstige student is immers iets geheel anders dan het vaststellen van een herstelbetaling voor een student uit de sandwichgeneratie, die niet van deze basisbeurs gebruik heeft kunnen maken.

De Tweede Kamer heeft unaniem vóór de basisbeurs gestemd, wat wij ouders vanzelfsprekend van harte toejuichen. Over de tegemoetkoming voor de pechstudenten, het tweede deel van de wet, bestond echter allerminst overeenstemming getuige de uitslag van de motie van 19 januari 2023. Toch worden alle partijen nu gedwongen een wet met een dubbele inhoud aan te nemen, ook diegenen die het niet eens zijn met de hoogte van de tegemoetkoming van de pechstudent.

U staat hiermee voor een duivels dilemma. Immers, stemmen vóór de beursstudent betekent automatisch dat u de pechstudent in de kou moet laten staan.

Dit is moreel gezien verwerpelijk. Wij vragen ons af of deze koppelverkoop juridisch houdbaar is.

• De regering heeft onze kinderen er zonder enige voorlichting en zonder bijsluiter toe aangezet onbegrensd geld te lenen, waardoor het merendeel van hen het volwassen leven begint met een dikke studieschuld.

Elke volwassene die een lening wil afsluiten moet zich door een papierwinkel worstelen en bedelen om die lening te krijgen, maar studenten kunnen met twee ‘klikken’ bij DUO zomaar maximaal lenen. Er is niet gewaarschuwd voor de risico’s van het opbouwen van zulke grote schulden, noch voor de terugbetaling ervan. Bovendien heeft de overheid halverwege de spelregels veranderd.

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de prefrontale cortex, die betrokken is bij cognitieve en emotionele functies als beslissingen nemen en impulsbeheersing, pas op 25-jarige leeftijd volgroeid is. Desondanks heeft toenmalig minister van Onderwijs Jet Bussemaker jongeren in deze kwetsbare leeftijd eindeloos op het hart gedrukt dat geld lenen niet eng was.

Het is de taak van de overheid om kwetsbare groepen in de samenleving te beschermen. Jongeren kunnen vanaf hun 18de zelfstandig leningen afsluiten, maar tegelijkertijd hebben ouders een zorgplicht voor hun kinderen tot ze 21 zijn. De overheid heeft hiermee een duidelijk signaal afgegeven dat jongeren tot die leeftijd nog een vangnet nodig hebben. Veel ouders zijn van mening dat de zorgplicht hen door de overheid is ontnomen. De vraag is dan ook waarom de ouders niet gehoord zijn bij de invoering van het leenstelsel.

Door een grote groep jongeren vanaf 18 jaar aan te zetten tot onverantwoord leengedrag in plaats van ze te beschermen tegen de verleiding van het ‘gratis geld’, kan de overheid dus op zijn minst nalatigheid worden verweten. Daarnaast vragen wij ons af of de overheid, door het niet leveren van de verplichte financiële bijsluiter, wellicht haar eigen wet heeft overtreden.

• Het gelijkheidsbeginsel is een algemeen principe dat iedere burger (wettelijk) gelijke rechten en een gelijke behandeling in gelijke gevallen toekent.

Alle studenten behoren tot dezelfde groep jongeren: mensen, die na de middelbare school hun opleiding vervolgen in het hoger onderwijs. Een homogene groep binnen de samenleving dus. Dit betekent dat voor alle mensen die tot deze groep behoren volgens de wet dezelfde rechten gelden.

Een klein deel van de totale groep studenten is echter uitgesloten van de financiële tegemoetkoming waar hun groepsgenoten wél recht op hadden en binnenkort weer hebben. Dit zijn de mensen die onder het inmiddels mislukt verklaarde leenstelsel vallen. De coalitie is van mening dat deze groep studenten gewoon pech heeft. De overheid heeft nu eenmaal beleidsruimte nodig om nieuwe wetten te kunnen maken. Daar zijn wij het uiteraard mee eens, maar het laat wel onverlet dat een kleine groep studenten – onze kinderen dus - anders behandeld is dan mensen voor én na hen.

Wij stellen dat de overheid met het uitsluiten van deze kleine subgroep het gelijkheidsbeginsel schendt en vragen ons af of deze opstelling juridisch houdbaar is.

• De coalitie voert gebrek aan geld aan als gelegenheidsargument om de studenten van de pechgeneratie geen volledige compensatie te hoeven geven voor de gemiste basisbeurs.

Als de geraamde 14 miljard euro in één keer zou moeten worden uitgekeerd aan de studenten, zou dit eenmalig voor 3,5% op de begroting drukken. Nu heel veel andere zaken ook om aandacht vragen zou dat inderdaad heel veel geld zijn, maar het probleem ligt iets genuanceerder.

Het volledige bedrag is immers allang uitgegeven, want uitgeleend aan de studenten. De coalitie rekent erop uit dat dat geld de komende 35 jaar ( voor het grootste deel) wordt terugbetaald door de studenten en dus beetje bij beetje weer terugvloeit in de staatskas.

Zo bekeken is de hap die de compensatie uit de miljoenennota neemt geslonken tot piepklein hapje van slechts 0,1% per jaar. Geld, dat dus niet hoeft te worden uitbetaald, maar alleen niet terugkomt.

• De kwaliteit van het onderwijs is sinds het leenstelsel niet beter geworden, simpelweg omdat het toegezegde geld is opgegaan aan de toename van het aantal studenten aan universiteiten en hbo- instellingen en niet heeft geleid tot de beloofde verbetering van het onderwijs.

Het experiment van de overheid is mislukt en de pechgeneratie blijft dubbel gedupeerd in de kou achter: niet alleen zijn onze kinderen sinds de invoering van het leenstelsel geconfronteerd met slechter onderwijs, ze krijgen hier ook nog eens zelf de rekening voor gepresenteerd. Dat deze studenten daarnaast door de coronapandemie langdurig niet konden werken en dus verplicht waren nog meer te lenen dan normaal om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien is overmacht, maar willen wij toch vermelden.

Door van onze kinderen het kind van de rekening te willen maken, maakt de overheid een bijzonder slechte beurt. Het leenstelsel was een verkeerde beslissing en daarmee is de overheid moreel verplicht om de gevolgen ervan te compenseren.

Samenvatting
Waar gewerkt wordt vallen spaanders, ook bij de overheid. Dat is niet erg, het hoort nu eenmaal bij het leven en bij de vooruitgang. Het toegeven van een foute beslissing is de logische volgende stap, die heeft de coalitie gezet en daar zijn wij blij mee. De laatste fase is het goedmaken van je fout en dat hebben de bewindslieden door de herinvoering van de basis beurs al voor de helft gedaan. De pechstudenten hebben zij tot nu toe helaas in de kou laten staan - en dat is niet zoals wij het vroeger hebben geleerd!

Minister Dijkgraaf heeft onlangs gezegd: ‘Door de herinvoering van de basisbeurs wil ik jongeren een goede start en perspectief geven’.

De jongeren uit de pechgeneratie, onze kinderen dus, hebben óók recht op deze goede start.

Wij vragen u daarom, om met bovenstaande argumenten in handen, nog eens goed te kijken naar de positie van onze kinderen en het wetsvoorstel terug te sturen naar de Tweede Kamer, met het dringende verzoek de koppeling tussen herinvoering van de basisbeurs en de compensatie van de pechstudenten los te laten en in twee afzonderlijke stemmingen te behandelen.

Want dat lijkt op dit moment de enige manier om voor onze kinderen volledige compensatie voor hun gemiste basisbeurs te kunnen regelen, zonder daarbij de herinvoering van de basisbeurs voor nieuwe studenten in gevaar te brengen.

Tot slot zullen wij na vandaag de term pechgeneratie niet langer gebruiken, maar vervangen door een meer toepasselijke naam. Pech is immers iets waar niemand iets aan kan doen. Onze kinderen zijn echter benadeeld door beleid – en niet door pech.

Namens de 40.510 ondertekenaars van de petitie ‘Niet hun schuld’
Ellen Schneider Dorte Holse

In de petitie wordt geconstateerd dat de kosten van een glutenvrij dieet aanzienlijk zijn (€ 1.000 meerkosten per jaar) en hard stijgen, terwijl personen die om medische redenen glutenvrij moeten eten, geen andere keuze hebben dan deze kosten levenslang te maken. De petitie verzoekt ‘ervoor te zorgen dat de extra kosten voor het noodzakelijke glutenvrij dieet gecompenseerd worden, zodat het voor iedereen met coeliakie, dermatitis herpetiformis of glutensensitiviteit financieel haalbaar blijft om glutenvrij, veilig en gezond te eten’.

Graag reageer ik hierbij op deze petitie en de begeleidende brief. De Nederlandse Coeliakie Verenging ervaart in het gebrek aan compensatie voor de genoemde meerkosten, dat de ziekte onvoldoende erkend of serieus genomen wordt. Dit lijkt te worden afgeleid uit het gegeven dat er geen tegemoetkoming is in de meerkosten. Graag wil ik in reactie hierop aangeven, dat deze aandoening en de ernst daarvan absoluut wordt erkend en serieus genomen. De diagnosestelling en de eventuele overige zorgkosten zijn immers basisverzekerde zorg.

De basisverzekering dekt echter geen kosten voor aangepaste voeding. Deze komt daarom in beginsel voor eigen rekening. In voorkomende gevallen kunnen verzekerden vanuit het wettelijk vastgestelde basispakket– onder voorwaarden – recht hebben op dieetpreparaten. Dat betreft speciaal bewerkte of samengestelde producten voor bijzondere voeding, met een andere samenstelling en in een andere vorm dan normale voeding. De zorgverzekeraar vergoedt een dieetpreparaat alleen als een verzekerde niet uitkomt met aangepaste normale voeding of bijzondere dieetvoeding die te koop is in de winkel. Gewone dieetproducten, zoals glutenvrij brood, worden niet vergoed uit het basispakket. Het kan weliswaar zo zijn dat zorgverzekeraars een dieetvergoeding aanbieden vanuit de aanvullende verzekering.

Het is nogmaals niet een gebrek aan erkenning van aandoeningen als coeliakie, die maken dat de benodigde dieetvoeding niet uit het basispakket wordt vergoed. De vergoeding van zorg uit collectieve middelen is logischerwijs verbonden aan strikte voorwaarden. Voor dergelijke zelfzorgmiddelen is bepaald dat deze niet noodzakelijkerwijs vanuit het basispakket verzekerd hoeven te worden.

Overigens waardeer ik het signaal dat de Nederlandse Coeliakie Vereniging met deze petitie afgeeft. Alhoewel de kosten van dieetvoeding voor eigen rekening komen, zal een deel van de patiënten met coeliakie wellicht gebruik kunnen maken van de verschillende vormen van financiële ondersteuning die er zijn voor groepen met langdurig of chronisch hoge zorgkosten. Allereerst is er de regeling ‘aftrek specifieke zorgkosten’ voor personen die veel kosten maken, bijvoorbeeld als gevolg van een chronische aandoening zoals coeliakie. Onder voorwaarden kunnen zorgkosten, in dit geval de kosten voor dieetvoeding, vanaf een bepaald drempelbedrag worden afgetrokken in de aangifte inkomstenbelasting. Zoals de Nederlandse Coeliakie Vereniging aangeeft zal dit niet voor iedere patiënt soelaas bieden, het drempelbedrag is immers afhankelijk van het inkomen. Huishoudens met een lager inkomen en/of huishoudens waarin meerdere mensen dieetvoeding nodig hebben, zullen dit drempelbedrag sneller overschrijden. Ook betalen verschillende gemeenten een bedrag uit aan blijvend zieke mensen en mensen met een beperking. Dit zijn de zogenaamde meerkostenregelingen. De hoogte van het bedrag en de voorwaarden zijn onderdeel van gemeentelijk beleid.

Hoogachtend,

de minister van Volksgezondheid,

Welzijn en Sport,

Ernst Kuipers