U kunt meer daarover lezen in dit artikel op onze website of de reactie zelf. Uiteraard hebben we dit ook onder de aandacht van de vaste commissie van Financiën van de Tweede Kamer gebracht.

We hebben ondersteuning geboden aan klanten die momenteel in de knel komen door banken die hun buitenlandse rekening kwijtraken en contact gehad met diverse belangengroepen die opkomen tegen etnisch profileren bij banken. Voor internationaal gebruik hebben we ook een Engelstalige mini-cursus mensenrechten op de website gezet, waarin uitgelegd wordt dat bedrijven niet verplicht kunnen worden mensenrechten te schenden en het recht hebben om dat niet te doen.

Tenslotte hebben we, nadat we via de televisie opmerkten dat het raar was dat op onze brief geen uitnodiging kwam, met de Nederlandse Vereniging van Banken mogen spreken over onze wensen voor menselijke maat in het betalingsverkeer. Het was een prettig en aangenaam gesprek, maar het resultaat was nihil. Onze Stichting blijft van mening verschillen over allerlei belangrijke zaken. Banken willen bijvoorbeeld niet stoppen met het gezamenlijke transactie monitoring Nederland initiatief (TMNL). Ook TMNL zélf legt een AVG-verzoek daartoe naast zich neer.

Dat neemt niet weg dat dit initiatief wettelijk gezien verboden is, omdat het kwalificeert als verboden uitbesteding van transactiemonitoring onder de anti-witwaswet (artikel 10 daarvan). Dat maakt ook alle gegevensverwerking van TMNL onrechtmatig. De stichting heeft daarom aan DNB gevraagd om de banken te verplichten hiermee te stoppen. En wat er toen gebeurde.....

DNB weigerde met HRIF.EU in gesprek te gaan over ons verzoek, wachtte 6 weken en stuurde toen een bericht dat ze niet zou gaan handhaven. Ze zet dus alle juridische zeilen bij, inclusief inhuren van de landsadvocaat, om niet te hoeven handhaven. DNB heeft daarbij, door de wet bekostiging financieel toezicht, onbeperkt diepe financiële zakken. HRIF.EU heeft die niet.

Mócht u gelegenheid hebben ons te ondersteunen bij de inhuur van advocaten voor deze zaak, dan leest u op deze pagina hoe dat financieel kan. Het is een open vraag en als u al van een kleine beurs leeft, dan zijn we ook al heel erkentelijk als u gewoon dit bericht verder verspreid in uw netwerk.

Tot zover onze update en check gerust op onze website het allerlaatste nieuws.

Simon Lelieveldt, namens stichting Human Rights in Finance.EU

In dit bijna cash-loze tijdperk dat aanbreekt, is het hard nodig is om de meest fundamentele kenmerken van contant geld ook digitaal te behouden. Want wil je in deze digitale tijd je mensenrechten uitoefenen: je recht op huisvesting, je recht op zorg, je recht op onderwijs, je recht op vrije beroepskeuze en je recht op vrijheid van ondernemen, dan gaat je dat met contant geld niet meer lukken.

Personen en organisaties moeten dus wel een bankrekening hebben (of als organisatie: digitale kassadiensten kunnen verkrijgen) om te betalen en te ontvangen en je mensenrechten te realiseren. Het is een randvoorwaarde om mee te kunnen doen in de samenleving. Want welke school laat zich nog betalen met cash? Welke zorginstelling doet dat? Welke huisbaas? Welke notaris? Het kunnen uitoefenen van je mensenrechten vergt simpelweg toegang tot bank/betaaldiensten. Dat is een randvoorwaarde.

In de digitale omgeving moeten we dus de belangrijkste mensenrechtelijke kenmerken van contant geld zien te beschermen. De fundamentele mensenrechten die feitelijk óók door contant geld gewaarborgd worden zijn: - eenvoud, bereik en beschikbaarheid: contant geld werkt zonder stroom en is altijd en voor iedereen te gebruiken, - inclusiviteit: iedereen van jong tot oud kan contant geld gebruiken zonder eerst daarvoor examens of vragenlijsten van een instelling te hoeven doorlopen en aan allerlei voorwaarden te voldoen, - non-discriminatie: het doet er niet toe welke nationaliteit je hebt, welke etniciteit, welke beroep of in welke bedrijfstak je zit of waar je je toevallig bevindt, de betaling kan gewoon doorgaan zonder openlijk, verborgen of geautomatiseerd onderscheid op zogenaamde 'risico-kenmerken' - anonimiteit: er worden geen betaalgegevens geregistreerd tijdens de betaling, - afwezigheid van massa-surveillance: er is geen geautomatiseerde of digitale manier om elke betaling met contant geld te registreren en monitoren en beoordelen op risico-factoren.

Naast het recht op een betaalrekening is ook belangrijk dat we de andere mensenrechtelijke kenmerken goed in het oog houden. Want de realiteit van dit moment is dat het betalingsverkeer in Nederland uitgemond is in een massasurveillance van klanten en overmatige eisen rond witwasmonitoring. Klanten worden daarbij om de haverklap lastig gevallen omdat we in Nederland consequent veel te veel doen en veel meer dan de Europese wetgever wil.

Alleen al in 2022 doen we met ruim 1,89 miljoen meldingen ongebruikelijke transacties, één melding op de negen Nederlanders ! Dat is in internationaal verband bizar hoog en hoort, als we hetzelfde doen als buitenlanden zo ongeveer op 33.000 meldingen verdachte transacties per jaar te liggen. En zo kunnen we als HRIF.EU nog veel meer voorbeelden uit de praktijk geven.

HRIF.EU bepleit een fundamenteel andere en aanvullende kijkwijze op het economisch transactieverkeer. Een kijkwijze waarin, juist vanwege de mensenrechten, het recht op betalingsverkeer en uitvoering van betaaldiensten categorisch in de wet is vastgelegd. Want iedereen heeft het recht om ongestoord digitaal te kunnen gaan betalen en ontvangen voor huis, zorg, opleiding, beroep en zonder dat zijn/haar financieel briefgeheim daarbij geschonden wordt!

Voor de dagelijkse realisatie van allerlei mensenrechten (recht op scholing, medische zorg, vrije beroepsuitoefening) is het hebben van een betaalrekening dus een randvoorwaarde.