+Lees meer...
Hoewel hierover inderdaad onvrede leeft onder vele Bedumers (immers: Bedum had als zelfstandige gemeente onder meer een volwaardig politiebureau en een prachtig gemeentehuis), verwijst de passage in ons oorspronkelijke persbericht niet naar dit onderwerp. Wij begrijpen dat hierover mogelijk verwarring is ontstaan.
De genoemde ‘schaamteloze passage’ doelt op de wijze waarop het plan voor een AZC in Bedum werd gepresenteerd. Slechts zo’n 2% van de inwoners kreeg in eerste instantie de mogelijkheid om mee te praten over de plannen. Het werd als een uitgemaakte zaak gepresenteerd: drie locaties lagen al op tafel, en echte inspraak leek al een gepasseerd station. Veel inwoners zonder uitnodiging werden bij de inspraakavonden aan de deur geweigerd. Welk bewijs heb je dan nog nodig dat inwoners systematisch worden genegeerd? Dat wil uiteindelijk niemand, ook al ben je vóór of tegen een plan.
Dát — en niet de verhuizing van voorzieningen — is waar onze uitspraak naar verwijst. Juist deze ervaring heeft bij veel inwoners het gevoel versterkt dat zij worden uitgesloten van beslissingen die hun directe leefomgeving raken. Voor velen was dit de spreekwoordelijke druppel. Wat wij verwoorden, zijn zowel de feiten als het gevoel dat daaruit is voortgekomen.
- Over de term “opstand” in de inleiding
De term “opstand” weerspiegelt niet hoe wij deze beweging ervaren, integendeel.
Wat nu ontstaat, is geen opstand, maar een zorgvuldig en vreedzaam signaal.
Wij willen uitnodigen tot reflectie: past de huidige gemeentelijke structuur bij wie wij zijn?
Voelen inwoners zich nog voldoende vertegenwoordigd om te kunnen geloven dat één keer in de vier jaar stemmen werkelijk verschil maakt — en is dat tot nu toe overtuigend gebleken?
Gelet op de effecten van de gemeentelijke herindeling, is het dan niet volkomen legitiem om te onderzoeken of de bevolking alsnog afstand kan nemen van deelname aan Het Hogeland?
Als bestuurlijke besluiten zijn genomen op basis van onvolledige of onjuiste informatie — en als de inspraakprocedure destijds net zo gebrekkig was — is het dan niet een legitieme vraag of er ooit wel sprake is geweest van een geldig democratisch mandaat?
In een gezonde democratie moeten dit soort fundamenten bespreekbaar blijven.
Het is immers aan de bevolking om de politiek te herinneren aan wie zij vertegenwoordigen.
De enige succesvolle weg daar naartoe is diplomatie op het hoogste niveau.
Wij kiezen voor een toon die bestuurders zouden moeten omarmen: geen agressie, geen uitsluiting van het debat, geen persoonlijke aanvallen — maar zorgvuldigheid, eerlijkheid en focus op de inhoud.
Voor ons staat uiteindelijk één vraag centraal:
Voelen de inwoners van Bedum zich op hun plek binnen Het Hogeland — of niet?
Als Bedum verdeeld blijkt, moeten er concessies worden gezocht.
Als er overtuigend draagvlak blijkt voor een herindeling, dan moet aansluiting bij een andere gemeente bespreekbaar zijn, of gekeken worden of het mogelijk is om terug te keren naar de oude gemeente.
En als blijkt dat de meerderheid juist wíl blijven binnen Het Hogeland, dan moet er naar die uitkomst gehandeld worden.
Alle drie de conclusies zijn voor ons aanvaardbaar, zolang ze overtuigend gedragen worden door de inwoners van de voormalig zelfstandige gemeente Bedum.
We hopen dat er ruimte blijft voor de gelaagdheid en inhoud van dit verhaal.
Dit initiatief is geen verzet, maar verbondenheid.
Verbondenheid met onze plek, met onze geschiedenis, en met onze wens om serieus betrokken te worden bij beslissingen die het karakter van onze dorpen bepalen.
Zo is het altijd geweest — en zo zou het moeten blijven.
