Fantastisch dat er toch mensen zijn die hun mond open durven te doen. Zelf ben ik met mijn klachten al tegen zoveel muren opgelopen de laatste jaren. En steeds weer moest ik constateren dat er nauwelijks "naasten" van verpleeg- en zorghuisbewoners zijn te vinden waarmee je samen een vuist kunt maken. Allemaal -ik vertrouw het zelf ook niet- zijn ze bang voor represaille-maatregelen voor degene die in zo'n instelling woont.  Over de ellende in verpleeghuizen kan ik nu vrij praten. (Mijn  moeder, die in zo'n instelling woonde leeft niet meer en mijn vader woont nu ergens anders.)' 22 februari 2010Joke D. Reactie uit de zorg: ...'Volgens mij is wel duidelijk geworden dat misstanden gemeld moeten worden, juist door personeel. Alleen de plek waar dit alles moet samenkomen (zonder represailles) is een groot vraagteken. Ik kreeg de indruk dat daar een groot gat zit, wat dus opgevuld zou kunnen worden door een onafhankelijk toezichthoudend orgaan, ouderenbescherming. Nu kan men, als men durft, naar de OR en, een niet te vertrouwen vertrouwenspersoon, klagen bij IGZ (die niets doet), politieke partijen benaderen. Ik denk dat arbodiensten ook een enorm dossier kunnen aanleggen van de verhalen die zorgpersoneel, overbelast en overspannen, bij hen neerleggen. Als op straat iemand mishandeld wordt staat de politie klaar, als achter de muren deze dingen plaats vinden gebeurt er niets.Wat in de uitzending te zien was , is een miniem topje van een enorme ijsberg. Mishandeling en verwaarlozing bestaan niet alleen uit zichtbare blauwe plekken en ondervoeding. Die zitten ook in bejegening, geen zorg op maat leveren, intimidatie van en door personeel, enzovoort. Er is zo verschrikkelijk veel mis, het lijkt bijna hopeloos om binnen de bestaande orde verbeteringen aan te brengen.Waarom blijven zoveel mensen toch de andere kant op kijken?'...   22 februari  2010 Thea Degeling